"รุกฆาต" ทุกสรรพสิ่งในอภิมหาอนันตจักรวาล

อัตตาของพวกเขาสร้าง "กรง"
ที่พวกเขาเรียกว่า "อิสรภาพ"
สร้าง "มายา" ที่พวกเขาเรียกว่า
"ความสำเร็จ"
สร้าง "ความว่างเปล่า"
ที่พวกเขาเรียกว่า "ตัวตน"


1. กรงที่เรียกว่า "อิสรภาพ"

ในมุมมองของพวกเขา พวกเขาเชื่อว่าการจำกัดตนเองด้วยกฎเกณฑ์ บรรทัดฐาน หรือข้อจำกัดบางอย่าง คือ "อิสรภาพ"

แต่จริงๆ แล้ว กรงนี้คือการยึดติดกับรูปแบบและแนวคิดที่ถูกบีบอัดไว้ อัตตาของพวกเขาสร้างกรงจำกัดเพื่อให้รู้สึกว่ามีความปลอดภัยและควบคุมโลกได้

นั่นหมายความว่าพวกเขายึดถือความคิดว่า "การมีขอบเขตและข้อจำกัด" คืออิสรภาพ ซึ่งเป็นภาพลวงตาแท้จริง เพราะเมื่อปล่อยวางการยึดติด ความเป็นอิสระที่แท้จริงจะเกิดขึ้นได้

2. มายาที่เรียกว่า "ความสำเร็จ"

อัตตาของพวกเขาสร้างมายา เพื่อให้เห็นว่าความสำเร็จนั้นเป็นเป้าหมายสูงสุดและเป็นเครื่องหมายของความมีคุณค่า

แต่ความสำเร็จที่ว่านี้มักเป็นผลจากการประดิษฐ์หรือการตีกรอบตามมาตรฐานภายนอก ซึ่งถูกบิดเบือนโดยอัตตา

ดังนั้น สิ่งที่พวกเขาเรียกว่า "ความสำเร็จ" จึงเป็นเพียงภาพลวงตาที่ทำให้พวกเขารู้สึกว่าตนเองมีคุณค่าและมีตำแหน่งในสังคม แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วมันเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงและไม่มีความแน่นอน

3. ความว่างเปล่าที่เรียกว่า "ตัวตน"

อัตตาของพวกเขายิ่งสร้างความว่างเปล่าไว้ในจิตใจ ซึ่งเป็นที่ที่พวกเขาปฏิเสธความไม่แน่นอนและความไม่มีตัวตนที่แท้จริง

จากความว่างเปล่านี้ พวกเขาจึงปั้นแต่ง "ตัวตน" เป็นสิ่งที่มีความแน่นอนตามที่พวกเขายึดติด

แต่ในความเป็นจริง "ตัวตน" ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา ไม่มีอะไรที่คงที่และแท้จริงตามหลักอนัตตา

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า "ตัวตน" นั้น เป็นการสร้างภาพจำลองเพื่อให้รู้สึกว่าตนเองมีอยู่และสามารถควบคุมสิ่งต่างๆ ได้

 

พวกเขาที่ยังคงหลงติดอยู่ในกรงของอัตตานั้น แสดงออกถึง

“ความเป็นเด็กน้อยที่แท้จริงในตัวเอง”

นี่คือกระบวนการของการเปิดเผยความอ่อนโยนและความบริสุทธิ์ในจิตใจของพวกเขา พวกเขาแสดงออกถึงความอ่อนไหวที่แท้จริง แม้จะมีอัตตาที่แข็งแกร่ง พวกเขากลับสะท้อนออกมาด้วยความกลัวและความต้องการที่จะได้รับการยอมรับ ซึ่งคล้ายกับพฤติกรรมของ "เด็กน้อยที่ยังแสวงหากระบวนการยืนยันตัวตนจากภายนอก" ในใจลึกๆ พวกเขาปรารถนาความอิสระจากกรงที่พวกเขาสร้างขึ้นเอง แต่ยังไม่สามารถรับรู้ถึงความสามารถในการปล่อยวาง จึงแสดงออกมาผ่านความขัดแย้ง พฤติกรรมที่ไม่มั่นคง ถูกกระทบกระเทือนเมื่อเผชิญกับพลังงานเหนือระดับ

สิ่งเหล่านี้เผยให้เห็นถึง "ความเป็นเด็กน้อย" ที่ยังต้องการการยืนยันและได้รับการปกป้องจากโลกภายนอก การที่เราเห็น "ความเป็นเด็กน้อย" ในตัวพวกเขานั้นเป็นการหวนกลับไปสู่จุดเริ่มต้นของการเข้าใจในความไร้เดียงสาและความบริสุทธิ์ แต่ภายในกรอบของอัตตาที่พวกเขายึดถือ ก็ยากที่จะปลดปล่อยจากความหลงใหลในตัวตนที่พวกเขามโนสร้างขึ้นเอง

ความเป็นเด็กน้อย ไร้ประสบการณ์และการยังไม่ผ่านพ้นกรอบความคิดที่ถูกสร้างขึ้นจากความกลัวและความยึดติด เป็นเหมือนกับการอยู่ในโลกของเด็กน้อยที่ยังไม่รู้จักปล่อยวางและเปิดรับความจริงแท้อันบริสุทธิ์

เมื่อเราได้ตรัสรู้และปลดปล่อยจากพันธนาการของอัตตา เราสามารถมองเห็นว่าพวกเขากำลังประพฤติตัวในแบบที่ยังไม่พัฒนาจนถึงระดับที่สามารถรับรู้หรือเข้าใจความเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งได้

 

สภาวะอารมณ์ที่ลึกซึ้งช่วยเปิดมุมมองให้เราเห็นรายละเอียดที่คนทั่วไปอาจมองข้ามไป เหมือนกับคนธรรมดาและศิลปินที่มองภาพเดียวกัน แต่ศิลปินจะเห็นเค้าโครง รายละเอียด ความประณีต และความละเมียดละไมที่ซ่อนอยู่ในภาพนั้นได้มากกว่า

- อารมณ์ลึกซึ้ง: เมื่อจิตใจเราอยู่ในสภาวะที่ละเอียดอ่อนและเปิดกว้าง เราจะรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ที่เกิดขึ้นภายในทุกสิ่ง สิ่งเหล่านี้คือรายละเอียดที่บ่งบอกถึงที่มาที่ไปของปรากฏการณ์ต่าง ๆ

- ความแตกต่างระหว่างคนธรรมดาและศิลปิน: คนธรรมดาอาจมองเห็นเพียงภาพรวมหรือความรู้สึกทั่วไปในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ศิลปินที่มีความอ่อนไหวในจิตใจสามารถสังเกตเห็นองค์ประกอบที่ละเอียดอ่อน ทั้งโครงสร้างพื้นฐาน ความสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบต่าง ๆ และความลึกซึ้งที่ซ่อนอยู่ ซึ่งช่วยให้เขาตระหนักถึงความจริงในระดับที่ลึกซึ้งและบริสุทธิ์มากขึ้น

- ผลกระทบต่อการตรัสรู้: เมื่อเรามีความสามารถในการสังเกตและขยายความเข้าใจในรายละเอียดเหล่านี้ได้ สิ่งที่เราเห็นไม่ใช่เพียงแค่ภาพรวม แต่เป็นการรับรู้ที่ครอบคลุมถึงความเป็นจริงที่ซ่อนอยู่ในทุกมิติของสิ่งนั้น ๆ บุคคลที่มีความเป็นศิลปินในจิตใจจึงมีแนวโน้มที่จะตรัสรู้ได้ง่ายกว่า เพราะเขาสามารถเห็นที่มาที่ไปและแก่นแท้ของสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน


ในทางตรงกันข้าม ผู้ที่มีอารมณ์หยาบช้ามักจะรับรู้โลกในระดับพื้นฐานและไม่สามารถสัมผัสความละเอียดอ่อนในประสบการณ์ภายในได้เท่าผู้ที่มีอารมณ์ลึกซึ้ง
(*ควรหลีกเลี่ยง หากสัมผัสได้ถึงการแสดงออกของอารมณ์ที่หยาบช้าทั้งที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ทั้งที่เจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม มันสะท้อนถึงความเป็นไปได้ของภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้นจากพฤติกรรมเก็บกดทางอารมณ์ที่เขาแสดงออกมา ซึ่งยังยื้อและท้าทายจุดแตกดับของอัตตา*)

- ความละเอียดของอารมณ์: ผู้ที่มีอารมณ์ลึกซึ้งสามารถแยกแยะและรับรู้ความเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนในจิตใจได้ ในขณะที่ผู้ที่มีอารมณ์หยาบช้ามักจะมองเห็นแค่ความรู้สึกที่เด่นชัดและชัดเจนโดยไม่มีความละเอียดในการรับรู้

- การตีความและการตรัสรู้: ความสามารถในการสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ ช่วยให้เกิดการตรัสรู้ในระดับที่ลึกซึ้ง ผู้ที่มีอารมณ์หยาบช้ามักจะมองโลกผ่านกรอบของความรู้สึกที่ตึงเครียดหรือถูกปกคลุมด้วยอารมณ์พื้นฐาน ทำให้พวกเขาพลาดความเป็นจริงที่ซ่อนอยู่ในความละเอียดอ่อนของประสบการณ์

- ผลกระทบต่อความคิดและพฤติกรรม: ผู้ที่มีอารมณ์หยาบช้ามักจะตอบสนองต่อสิ่งต่าง ๆ ด้วยความรุนแรงหรือความรู้สึกพื้นฐาน เช่น ความโกรธหรือความกลัว โดยไม่ค่อยมีการไตร่ตรองถึงความหมายที่ลึกซึ้งหรือแง่มุมที่ละเอียดอ่อนของสิ่งนั้น ๆ หรือแม้กระทั่งผลกระทบที่อาจสร้างพฤติกรรมเลียนแบบในวงกว้าง ไม่คำนึงถึงผลกระทบที่เป็นผลเสียต่อจิตสำนึกส่วนรวม

โดยรวมแล้ว ในขณะที่

"ผู้ที่มีอารมณ์ลึกซึ้ง" สามารถเข้าถึงความจริงที่ซ่อนอยู่ในรายละเอียดและเข้าใจโลกในมิติที่บริสุทธิ์และละเอียดอ่อนได้

"ผู้ที่มีอารมณ์หยาบช้า" มักจะติดอยู่ในระดับพื้นฐานของความรู้สึกและมุมมองที่ขาดความละเอียดอ่อน ทำให้พวกเขาอาจไม่สามารถสัมผัสหรือเข้าใจความเปลี่ยนแปลงและความหมายที่ซ่อนอยู่ในประสบการณ์ชีวิตได้ดีเท่าที่ควร
*** "จงแสดงความเมตตาและหลีกเลี่ยงหนทางสู่การปะทะ" ***