มีคำทำนายภัยพิบัติ พระยาธรรมที่ท่านทั้งหลายคิดว่าเชื่อถือได้กันบ้างหรือเปล่า

เรื่องบางเรื่องมารมันก็หลอกเราได้เหมือนกันครับ

 

รู้หน้าไม่รู้ใจ
ก็ไม่แน่ว่า คนที่ท่านคิดว่า เค้าไม่คู่ควร
เค้าก็อาจจะเป็น อย่างนั้น จริง
แต่เพราะว่า มีกรรมต่างกันไป
หน้าที่ต่างกันไป คนที่ทำหน้าที่ พระยาธรรม
อาจจะไม่ได้สอนเก่งที่สุด
แต่ถ้าสามารถ ดึงคนเก่ง มาทำงานให้เค้าได้
ตัวเองไม่เก่งอภิญญา แต่ใช้คนที่มีอภิญญา
มาทำงานแทนเค้าได้
งานของ พระโพธิสัตว์ เป็นงานที่เหลือเชื่อ
เณรน้อย อาจจะได้เป็น อัญญาสิทธิ์ อัญญาธรรม
(เณรน้อย หมายถึง ผู้ศึกษาใหม่)
ตัวท่านเองก็เหมือนกัน
อาจจะโดนใช้งานแล้ว
แต่ท่านยังไม่ยอมทำเอง
ตัวท่านเอง กลับคิดว่าไม่พร้อม
หากคิดถึงความไม่พร้อม
ทุกคนที่เกิดมา ไม่พร้อมด้วยกันทั้งนั้น
จะต้องขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไป

 

มารแปลงร่างเป็นพระพุทธเจ้าปลอมมาหลอกได้

http://www.tripitaka91.com/91book/book33/051_100.htm
พระสุตตันตปิฎก เอกนิบาต-ทุกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 75

อรรถกถาสูตรที่ ๘

๘. ประวัติสูรอัมพัฏฐอุบาสก
ในสูตรที่ ๘ พึงทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
ด้วยบทว่า อเวจฺจปฺสนฺนาน ท่านแสดงว่า ปุรพันธเศรษฐี

อุบาสก [ บาลีว่า สูรอัมพัฏฐะ] เป็นเลิศกว่าพวกอุบาสกอริยสาวกผู้เลื่อมใสไม่หวั่นไหว.

ดังได้สดับมา อุบาสกผู้นี้ ครั้งพระพุทธเจ้าพระนามว่า ปทุมุตตระ
บังเกิดในเรือนสกุล กรุงหังสวดี ฟังธรรมกถาของพระศาสดา
เห็นพระศาสดาทรงสถาปนาอุบาสกผู้หนึ่งไว้ในตำแหน่งเอตทัคคะเป็นเลิศกว่า
พวกอุบาสกผู้เลื่อมใสไม่หวั่นไหว ทำกุศลให้ยิ่งยวดขึ้นไป ปรารถนาตำแหน่งนั้น.
เขาเวียนว่ายอยู่ในเทวดาและมนุษย์ถึงแสนกัป ในพุทธุปบาทกาลนี้บังเกิดในสกุลเศรษฐี.
พวกญาติได้ขนานนามว่า ปุรพันธะ. ต่อมาเขาเจริญวัย ดำรงอยู่ในฆราวาสวิสัย
เป็นอุปัฏฐากของเหล่าอัญญเดียรถีย์.
ครั้งนั้น พระศาสดาทรงตรวจดูโลกเวลาใกล้รุ่ง
ทรงเห็นเหตุแห่งโสดาปัตติมรรคของเขา จึงเสด็จไปถึงประตูนิเวศน์ในเวลาเที่ยวแสวงหาอาหาร.
เขาเห็นพระทศพล จึงคิดว่า พระสมณโคดมทรงอุบัติในสกุลใหญ่
และเป็นผู้อันมหาชนรู้จักกันอย่างดีในโลก ด้วยเหตุนั้น
การไม่ไปสำนักของพระสมณโคดมนั้น ไม่สมควร. เขาจึงไปสู่สำนักพระศาสดา
กราบที่พระยุคลบาท รับบาตรแล้วอาราธนาให้เสด็จเข้าไปเรือน
ให้ประทับนั่งบนบัลลังก์มีค่ามากถวายภิกษา เมื่อเสร็จภัตกิจ จึงนั่ง ณ ที่สมควรส่วนข้างหนึ่ง.
พระศาสดาทรงแสดงธรรมตามอำนาจจริยาของเขา.
จบเทศนาเขาก็ดำรงอยู่ในโสดาปัตติผล. แม้พระศาสดาทรงฝึกเขาแล้ว
ก็เสด็จไปพระเชตวันวิหาร.
ลำดับนั้น มารคิดว่า ชื่อว่าปุรพันธะนี้เป็นสมบัติของเรา
แต่พระศาสดาเสด็จไปเรือนเขาวันนี้ ได้ทรงทำให้มรรคปรากฏ
เพราะฟังธรรมของพระศาสดาหรือหนอ เพียงที่เราจะรู้ว่า
เขาพ้นจากวิสัยของเราหรือยังไม่พ้น จึงเนรมิตรูปละม้ายพระทศพล
ทั้งทรงจีวร ทั้งทรงบาตร เสด็จดำเนินโดยอากัปกิริยาของพระพุทธเจ้าทีเดียว
ทรงพระลักษณะ ๓๒ ประการ ได้ประทับยืนใกล้ประตูเรือนของปุรพันธอุบาสก.
แม้ปุรพันธอุบาสก ฟังว่า พระทศพลเสด็จมาอีกแล้ว ก็คิดว่า
ธรรมดาการเสด็จไปชนิดไม่แน่นอนของพระพุทธะทั้งหลายไม่มีเลย
เหตุไรหนอจึงเสด็จมา ดังนี้ แล้วจึงรีบเข้าไปสู่สำนักพระพุทธองค์
ด้วยสำคัญว่าพระทศพล กราบแล้วยืน ณ ที่สมควรส่วนข้างหนึ่งกราบทูลว่า
ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระองค์ทรงทำภัตกิจเสร็จแล้วในเรือนของข้าพระองค์
ทรงอาศัยเหตุอะไรจึงเสด็จมาอีก.
มารกล่าวว่า ดูก่อนปุรพันธะ
เราเมื่อกล่าวธรรมไม่ทันพิจารณาแล้วกล่าวคำไปข้อหนึ่ง มีอยู่
แท้จริงเรากล่าวไปว่า ปัญจขันธ์ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา หมดทุกอย่าง
แต่ความจริงไม่ใช่ทั้งหมดเห็นปานนั้น ด้วยว่า ขันธ์บางจำพวก ที่เทียง
มั่นคง ยั่งยืน มีอยู่. ทีนั้น
ปุรพันธอุบาสกคิดว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องหนักอย่างยิ่ง
ด้วยธรรมดาว่า พระพุทธะทั้งหลาย ตรัสเป็นคำสองไม่มี.
จึงคิดใคร่ครวญว่า ขึ้นชื่อว่ามารเป็นข้าศึกของพระทศพล ผู้นี้ต้องเป็นมารแน่
จึงกล่าวว่า ท่านเป็นมารหรือ. ถ้อยคำที่พระอริยสาวกกล่าว
ได้เป็นหนึ่งเอาขวานฟันมารนั้น. เพราะเหตุนั้น
มารจะดำรงอยู่โดยภาวะของตนไม่ได้ จึงกล่าวว่า
ใช่ละ ปุรพันธะ เราเป็นมาร. ปุรพันธอุบาสกจึงชี้นิ้วกล่าวว่า
มารตั้ง ๑๐๐ ตั้ง ๑,๐๐๐ ก็มาทำศรัทธาของเราให้หวั่นไหวไม่ได้ดอก.
พระทศพลมหาโคดม เมื่อทรงแสดงธรรมแก่เรา ก็ทรงแสดงธรรมปลุกให้ตื่นว่า
สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง. ท่านอย่ายืนใกล้ประตูเรือนของเรานะ.
มารฟังคำของปุรพันธอุบาสกนั้นแล้ว ก็ถอยกรูดไม่อาจพูดจา
อันตรธานไปในที่นั้นนั่งเอง.
แม้ปุรพันธอุบาสก เวลาเย็นก็เข้าไปเฝ้าพระศาสดา
กราบทูลกิริยาที่มารทำแล้วทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
มารพยายามทำศรัทธาของข้าพระองค์ให้หวั่นไหว.
พระศาสดาทรงทำเหตุนั้นนั่นแลให้เป็นอัตถุปปัตติเหตุเกิดเรื่อง
จึงทรงสถาปนาปุรพันธอุบาสกไว้ในตำแหน่งเอตทัคคะเป็นเลิศกว่าพวกอุบาสก
ผู้เลื่อมใส ไม่หวั่นไหวแล.

จบอรรถกถาสูตรที่ ๘
/////////////////////////////////////////////////////////////////

อดีตพระเกษม อาจิณสีโล(ตาผ้าขาว ป่าสามแยก) ก็โดนมารปลอมเป็นพระพุทธเจ้า และ อัครสาวกมาหลอก และเป็น(อดีต)พระยุคปัจจุบัน รูปแรก ๆ ที่กล้าพิสูจน์พระพุทธเจ้าปลอม

มารจะหลอกพระรูปอื่น หรือคนอื่นหรือเปล่าไม่แน่ใจ
แต่เมื่อเห็นว่าเป็นพระพุทธเจ้า คนที่เห็นว่าพระพุทธเจ้ามา ก็ถูกศรัทธา ความกลัวตนจะบาป กลัวเกรงบุญบารมีของพระพุทธเจ้า บังตาหมด ไม่กล้าพิสูจน์

พระอาจารย์ปราโมทย์ ท่านก็เทศนาอยู่ ว่า วิธีปฏิบัติธรรมที่ทำแล้วนิมิตไปเจอพระพุทธเจ้า นั่งเรียงกัน เห็นเมืองนิพพาน ใช้ไม่ได้

ผมได้แต่เชื่อตามนั้น


เจออาจารย์สอนในจิต ไม่ดีเท่าเจออาจารย์ดี ๆ ในภาคมนุษย์หรอกครับ

 

กายของผู้ที่สิ้นตัณหาแล้วก็ยังตั้งอยู่ชั่วขณะ
(นิโรธมิใช่ความตาย)

ภิกษุ ท. ! กายของตถาคตนี้ มีตัณหาอันเป็นเครื่องนำไปสู่ภพถูกตถาคตถอนขึ้น เสียได้แล้ว, ดำรงอยู่. กายนี้ยังดำรงอยู่เพียงใด เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ยังคงได้เห็นตถาคตนั้น อยู่เพียงนั้น. เพราะการทำลายแห่งกาย, หลังจากการควบคุมกันอยู่ได้ของชีวิต เทวดาและมนุษย์ทั้งหลายจักไม่เห็นตถาคตนั้นเลย.
ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนเมื่อขั้วพวงมะม่วงขาดแล้ว มะม่วงทั้งหลายเหล่าใด ที่เนื่องขั้วเดียวกัน มะม่วงเหล่านั้นทั้งหมด ย่อมเป็นของตกตามไปด้วยกัน. นี้ฉันใด ; ภิกษุ ท. ! กายของตถาคตก็ฉันนั้น : กายของตถาคต มีตัณหาเครื่องนำไปสู่ภพอันตถาคตถอนขึ้นเสียได้แล้ว, ดำรงอยู่. กายนี้ดำรงอยู่เพียงใด เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ยังคงเห็นตถาคตอยู่ชั่วเวลาเพียงนั้น. เพราะการทำลายแห่งกาย, หลังจากการควบคุมกันอยู่ได้ของชีวิต เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย จักไม่เห็นตถาคตเลย.


http://www.buddhawajana-cri.com/article-detail.php?id=10120

 

เราเคยพูดแล้วว่า
พยามาร ซ่อนบางอย่างไว้ใน สามปิฏก
โดยที่ ผู้รจนาปิฏกทั้งสาม ไม่มีโอกาสได้รู้เลย
เพราะท่านเป็น สายปัญญาธิกะ ไม่มีอภิญญา
เมื่อไม่อัญเชิญ สมเด็จพระปฐม
พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระอรหันต์ทุกพระองค์
ให้มาช่วยระหว่างที่ท่านกำลังเขียน
จอมมาร จึงแฝงอยู่ในจิตท่าน
จน พระเถราจารย์ คิดไปว่า บารมีของเราใหญ่ยิ่งนัก
ทำให้สามารถ รจนาสามปิฏก นี้ได้
ความจริงแล้ว คือ บารมีของ
พระพุทธ พระธรรม พระอริยะสงฆ์ นั่นเอง

เรื่อง การแบ่งภาคของพระโธิสัตว์
ก็ยังแปลออกมาอย่างกำกวม
ความจริงจะต้องแปลว่า
เมื่อพระโพธิสัตว์ ได้เป็น มหาโพธิสัตว์ แล้ว
จึงสามารถ ตายแล้วเกิดเป็นมนุษย์คนใหม่ได้ทันที
เพราะถือ กุศลธรรมบทสิบ จนเป็นนิสสัย
สามารเลือกที่เกิดใหม่ได้เลย
จนบารมีเต็มในที่สุด
เกือบทุกชาติที่เกิด อายุไม่เกิด 20 ปีแค่นั้น
เพราะป้องกันไม่ให้มีคนมาล่วงเกินท่าน

หมายถึง เมื่อผู้ที่ฝึกเป็น พระโพธิสัตว์
เมื่อบารมีใกล้จะเต็มแล้ว
เหลืออยู่ประมาณ ร้อยชาติเศษๆ
ก็จะเร่งบารมี ด้วยเกิดตาย เกิดตาย
จนบารมีเต็ม สามารถ เป็น พระพุทธเจ้าได้
ซึ่งการ เร่งบารมี เร่งเกิด เร่งตาย อย่างนี้
พระโพธิสัตว์ทั่วไป ยังทำไม่ได้
เพราะศีลห้ายังไม่เข้มแข็ง
ประการสำคัญคือ กุศลธรรมบทสิบ ยังง่อนแง่น
เรียกว่า บารมีทางธรรมยังน้อย จึงยัง เร่งบารมีไม่ได้

 

1,000,000 Liked

 

รู้สึกว่าท่านจะเล่นเบาไปนะครับ แค่นี้ไม่สามารถทำให้จิตใจคนนั้น รู้สึกได้หรอก

 

???????????????????????????~!!

 

ไม่ใช่ "การอวตารเป็นการสร้างกายใหม่" โดยกำหนดเป็นร่างโง่ๆ(กายทิพย์) โดยปกติเราจะคุมมันเองเพราะมันคือกายเนรมิตของเราด้วย อัตตาตัวเดียวแต่คุมหลายกาย
แต่การอวตารคือการ สร้างอัตตาจิตขึ้นมาใหม่ในกายนั้นโดยการเดินจิตของเรา กายนั้นย่อมเกิดเป็นตนใหม่ขึ้นมาซึ่งไม่ใช่ตนของเราแต่เกิดจากความเป็นตนของเรา ซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรกับบารมีเลย แต่คนอื่นๆไม่รู้จะทำไปทำไมนอกจากพระโพธิ์ที่ทำเพื่อสร้างบารมี โดยเมื่ออัตตาตัวนั่นตกสู่ภูมิมนุษย์จะปฏิสนธิเกิดและตายจึงค่อยดึงอัตตาออกและรวมมันกลับเข้ามาเป็นตนเดียวเพื่อรวมบารมีในสิ่งที่ตัวอวตารได้ทำมา

 

ผู้ใดสมควรสอน เราก็สอน
ผู้ใดสมควรชม เราก็ชม
ผู้ใดสมควรด่า เราก็ด่า
แต่ทั้งหมดทั้งหมด เราเตือนพวกท่าน
เพื่อให้พวกท่านตื่น จากการหลงทาง(อวิชชา)
เพื่อไปทำงาน ตามที่ท่านได้อธิษฐานขอมา
งานของพระยาธรรม ยังมีอยู่
ยังมีโอกาสได้ทำอยู่
พวกท่านอย่าได้ทิ้งโอกาสเดียวนี้เลย
เริ่มต้นทำงาน ก็คือ การสอนธรรม
สอนศีลห้า กุศลธรรมบทสิบ
ง่ายๆอย่างนี้ ก็เป็น งานของพระยาธรรม
และ พระศรีอาริย์ เช่นกัน

 

การสร้างอัตตาจิตของพระโพธิสัตว์ มาสร้างบารมีค่อยรวมบารมีทีหลังนี่ผมยังเชื่อได้อยุ่นะ
แต่ เรื่องภาคจิตของพระพุทธเจ้าที่ปรินิพพานไปแล้ว หรือพระพุทธเจ้าที่ปรินิพพานไปแล้วมาให้เห็นนี่ ทำใจให้เชื่อลำบาก

 

ข้าเจ้าเป็นสาวเจียงใหม่
บ่ฮู้เต้าได๋. ก็ “อวตาร” เสียแล้ว
คืนวัน ยลยินเสียงแผ่ว
Avatar มาแซว ว่านิพพานไม่สูญ

ฮ่วย....นิพพานก็สูญญ บ่มีเหลือดอกหนา
ที่เห็น นั้นมัน. ร่างทรง
หรือ ไม่พ้น ฉกามพาวจร

 

กายพันกาย ที่ท่านบอกนั้น
มันก็เป็นคือ เพียง อภิญญาอย่างหนึ่ง
คือ การเสกกายเป็นพัน เป็นหมื่นกาย
แต่มีแต่ กายจริงเท่านั้น ที่จะพูดคุยกับเราได้
เป็น อภิญญาที่ พระจูฬปันถกะ เสกใช้
เพื่อให้ทำงานต่างๆ ภายในวัด
แต่มันก็เหมือน กับ พระที่เหาะไปเอาบาตรลงมาได้
เป็นเพียงแค่ ญาน หรือ ชาน

 

กลับไปอ่านอีกรอบนะผมว่า "ผมแยกระหว่างเนรมิตกายปกติกับอวตารไปแล้วนะ"

 

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี





พระจูฬปันถก หรือ พระจูฬปันถกเถระ, พระจุลลปันถกะ เป็นชาวเมืองราชคฤห์ แคว้นมคธเป็น 1 ในพระอสีติมหาสาวก ของพระพุทธเจ้า

พระจูฬปันถก เป็นน้องชายของพระมหาปันถก ท่านบวชตามการสนับสนุนของพี่ชาย เมื่อแรกบวชท่านเป็นคนมีปัญญาทึบมาก ไม่สามารถท่องมนต์หรือเข้าใจอะไรได้เลย จึงทำให้ท่านถูกพระพี่ชายของท่านขับไล่ออกจากสำนัก เมื่อพระพุทธเจ้าทราบความจึงได้ให้ประทานผ้าเช็ดพระบาทสีขาวบริสุทธิ์ให้ท่านไปลูบ จนในที่สุดท่านพิจารณาเห็นว่าผ้าขาวเมื่อถูกลูบมีสีคล้ำลง จึงนำมาเปรียบกับชีวิตของคนเราที่ไม่มีความยั่งยืน ท่านจึงได้เจริญวิปัสสนาและบรรลุเป็นพระอรหันต์เพราะสิ่งที่ท่านพบจากการลูบผ้าขาวนั่นเอง

เมื่อท่านบรรลุพระอรหันต์ ท่านได้ปฏิสัมภิทาญาณชำนาญในการใช้มโนมยิทธิ ท่านจึงได้รับการยกย่องจากพระพุทธเจ้าให้เป็นผู้เป็นเอตทัคคะในด้านชำนาญในมโนมยิทธิ

พระจูฬปันถก เป็นตัวอย่างสำคัญที่แสดงให้เห็นว่า ปัญญาในการตรัสรู้ไม่เกี่ยวกับปัญญาในการจำเรียนรู้ทั่วไป (สัญญา) ปัญญาในการตรัสรู้คือภาวนามยปัญญา กล่าวคือความสามารถที่จะใช้ปัญญาแยบคายที่เกิดจากใช้ปัญญาภายในพิจารณารู้เห็นตามความเป็นจริงของโลกได้ด้วยตนเอง การท่องจำหรือเรียนหนังสือไม่เก่งจึงไม่ใช่อุปสรรคในการตรัสรู้ธรรม

 

ออกบวชเพราะพี่ชาย
พระจูฬปันถกะ เป็นน้องชายร่วมมารดาบิดาเดียวกันกับพระมหาปันถกเถระผู้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ไปก่อนหน้า พระจูฬปันถกได้เห็นพี่ชายมีแต่ผู้คนเคารพกราบไหว้ ดูแล้วอยากเป็นบ้าง จึงถามพี่ชายทำอย่างไรถึงมีผู้คนเคารพกราบไหว้ แล้วน้องจะเป็นได้ไหม พี่ชายจึงให้ออกบวช จากนั้นพี่ชายก็ขออนุญาตจากธนเศรษฐีผู้เป็นคุณตา ซึ่งก็ได้รับอนุญาตด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง เพราะคุณตาก็เป็นผู้มีศรัทธาในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างมากอยู่แล้ว


ถูกไล่สึกโดยพี่ชาย
เมื่อท่านออกบวชพระพี่ชายของท่านได้สอนให้ท่องคาถาบทหนึ่งคือ

ปทุมํ ยถา โกกนุทํ สุคนฺธํ ปาโต สิยา ผุลฺลมวีตคนฺธํ องฺคีรสํ ปสฺส วิโรจมานํ ตปนุตมาทิจฺจมิวนฺตลฺเข ฯ

คำแปล: ดอกปทุมชาติที่ชื่อว่าโกกนุท ขยายกลีบแย้มบานตั้งแต่เวลารุ่งอรุณยามเช้า กลิ่นเกษร หอมระเหยไม่รู้จบเธอจงพินิจดูพระสักยมุนีอังคีรส ผู้มีพระรัศมีแผ่ไพโรจน์อยู่ ดุจดวงทิวากร ส่องสว่างอยู่กลางนภากาศ ฉะนั้น

ปรากฏว่าเวลาผ่านไปถึง 4 เดือน ท่านก็ไม่สามารถท่องคาถาดังกล่าวที่มีเพียง 4 บรรทัดได้ เพราะท่านเป็นคนปัญญาทึบมาก (ท่านกล่าวถึงตนเองเมื่อภายหลังว่า "เมื่อก่อน ญาณคติเกิดแก่เราช้า") จากการผลของกรรมที่ท่านทำไว้ในอดีต ท่านจึงถูกพระพี่ชายของท่านไล่ออกจากสำนัก

 

นิพพาน ไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นสภาวะ

ธอร์..... เอ๊ย ผิดเรื่อง

 

ไม่เข้าใจจะ "ยกมาให้เปลืองหน้ากระดาษทำไมในเมื่อที่คุยกันมันไม่ใช่ประเด็นนี้" ประเด็นคือ ผม"ให้กลับไปอ่านอีกรอบจะได้เข้าใจระหว่างเนรมิตกายกับสร้างอัตตามันคนละอย่าง" แต่เอาเถอะเอามาโพสท์คนอื่นจะได้เข้าใจมากขึ้นระหว่างอวตาร กับสร้างกายหรือแยกกาย

 

พระพุทธเจ้าโปรดพระจูฬปันถก-บรรลุอรหันต์

หลังจากท่านถูกพี่ชายไล่สึก ท่านมีความน้อยเนื้อต่ำใจมาก
เพราะยังมีความอาลัยในผ้าเหลือง จึงไม่ยอมรับแม้กิจนิมนต์
ที่หมอชีวกโกมารภัจจ์นิมนต์พระ 500 รูป เพื่อรับฉันภัตตาหาร
ในวันรุ่งขึ้น ท่านได้ไปยืนร้องไห้อยู่ที่ใกล้ซุ้มประตูวัดชีวกัมพวัน
พอดีกับพระพุทธเจ้าเสด็จผ่านมาเห็น จึงทรงเข้าไปถาม
เมื่อทรงทราบความจริง จึงได้ตรัสว่า "ท่านบวชพระ เพื่ออุทิศแก่
พระพี่ชายที่ไหน ท่านบวชเพื่ออุทิศให้เราต่างหาก ท่านมาอยู่กับเรา
ดีกว่า" จากนั้นทรงลูบศีรษะและจับแขนพากลับเข้าวัดไปที่หน้า
พระคันธกุฏี จากนั้นพระพุทธเจ้าได้ประทานผ้าเช็ดพระบาท
สีขาวบริสุทธิ์ให้ท่าน พร้อมกับสั่งให้ท่านลูบผ้านั้นไปเรื่อย ๆ พร้อมกับ
ภาวนาว่า รโชหรณํ ๆ (แปลว่า ผ้าสำหรับเช็ดฝุ่น) ท่านลูบผ้าได้
ไม่นาน ผ้าขาวนั้นก็หมองคล้ำลง ท่านจึงสติคิดได้ว่า "ผ้านี้แต่ก่อนก็
ขาวบริสุทธิ์ แต่พอถูกลูบบ่อย ๆ ก็กลับดำ สรรพสิ่งมันช่างไม่ยั่งยืน"
แล้วท่านจึงได้เจริญวิปัสสนากรรมฐานยกผ้าผืนนั้นขึ้นเปรียบเทียบ
กับอัตตภาพร่างกายเป็นอารมณ์ จนได้บรรลุเป็นพระอรหันต์
ปฏิสัมภิทา ในวันนั้นเอง แต่บางตำนานกล่าวว่าพระพุทธเจ้าเล่าเรื่อง จูฬเศรษฐีชาดกให้พระจูฬปันถกเถระฟัง

แสดงฤทธิ์-ได้รับยกย่องเป็นเอตทัคคะ
เช้าวันต่อมาพระภิกษุ 599 รูป พร้อมทั้งพระพุทธองค์เสด็จไป
รับภัตตาหารที่บ้านหมอชีวกโกมารภัจจ์ พอหมอชีวกนำภัตเข้ามา
ถวายพระพุทธองค์ พระพุทธองค์ทรงปิดบาตรและตรัสว่า "ยังเหลือ
อีกรูปหนึ่งในวัด" หมอชีวกจึงใช้ให้คนไปนิมนต์ ปรากฏว่าคนนิมนต์
เข้าไปวัด เห็นแต่พระสงฆ์นับพัน ที่พระจูฬปันถกเนรมิตด้วยฤทธิ์ มโนมยิทธิขึ้นมา จึงกลับมา พระพุทธองค์จึงให้คนนิมนต์กลับไปบอก พระเหล่านั้นอีกว่า พระพุทธองค์เรียกพระจูฬปันถก เมื่อคนนิมนต์ไป ที่วัดและเรียกเช่นนั้น ปรากฏว่าพระทุกรูปตอบว่าตนคือจูฬปันถกหมด คนนิมนต์จึงกลับมาอีก คราวนี้พระพุทธเจ้าจึงตรัสให้คอยสังเกตว่ารูปไหนพูดก่อน ให้คว้ามือรูปนั้นไว้ ปรากฏว่าคนนิมนต์กลับไปทำเช่นนั้น พอจับมือพระจูฬปันถกตัวจริง พระที่ถูกเนรมิตรก็หายไปหมด จึงเป็นที่รู้กันว่าพระจูฬปันถกได้กลายเป็นพระอรหันต์ผู้ทรงอภิญญาในครั้งนั้นเอง

ในวันนั้น พระพุทธองค์จึงทรงให้พระจูฬปันถกทำอนุโมทนาแก่หมอชีวก และด้วยเหตุดังกล่าวพระพุทธเจ้าจึงยกย่องให้พระจูฬปันถกเป็นเอตทัคคะในด้าน ผู้ชำนาญในมโนมยิทธิ

ท่านดำรงสังขารอยู่พอสมควรแก่กาลก็ได้ดับขันธปรินิพพาน