เศรษฐีเกิดเป็นลูกขอทาน

เศรษฐีเกิดเป็นลูกขอทาน
พระราชสุทธิญาณมงคล ​

​

กิรดังได้ยินมา เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเป็นเวลา ๓๐ กว่าปีแล้ว ตั้งแต่อาตมาอยู่วัดพรหมบุรีโน้น

มีเศรษฐีบ้านหนึ่ง สองสามีภรรยามีลูก ๕ คน มีนา ๓,๐๐๐ กว่าไร่ มีข้าวของเยอะ สอนลูกนักสอนลูกหนาว่า ขอทานมาอย่าให้มันนะ ตาดี หูดี เท้าดี มือดี อย่าไปให้มันกิน

บาตรก็ไม่อยากใส่ ขี้เหนียว ขี้ตืด ขี้ตัน สอนลูกสอนหลานตลอดมาว่า อย่าไปให้มันกินนะ อย่าไปใส่บาตรมัน เสียเงินเสียทอง เสียข้าวเสียของเสียเวลาเหลือเกิน

เราประกอบอาชีพการงานก็เหลือกินเหลือใช้ ไม่ต้องไปทำบุญไม่ต้องไปทำทาน สอนลูกอย่างนี้ตลอดมา ถ้าขอทานเข้าบ้านไล่แห่ไปหาเสือเหลืองเข้ามาเปลืองเวลา

ขอทานเข้าตามตรอกออกตามประตู ก็บอกว่า บ้านนี้ไม่ทำบุญ ไล่พระไปเลย ทำนองนี้เป็นต้น เดี๋ยวนี้ยังมีตระกูลหลานอยู่ เล่าให้โยมฟังเป็นเรื่องทรงจำใจดีกำหนดจดจำไว้ ขี้เหนียวอำนาจโลภะ ต้องเป็นเปรตแน่นอน ขอทานมาก็ไล่พระมาบิณฑบาตก็ไม่สนใจ ไม่อยากจะใส่บาตรแต่ประการใด

และสอนลูกทุกวัน อย่าไปทำบุญ อย่าไปทำทาน ขอทานมาไล่แห่มันไป พวกขี้เกียจหากิน ขี้เกียจประกอบอาชีพการงาน

ในเวลากาลต่อมา เศรษฐีบ้านนั้นก็แบ่งสมบัติให้ลูกไปทั้ง ๕ คน และยังฝังทรัพย์สมบัติไว้อีกมากมายที่โคกยายมอญ เลยวัดมะปรางไป (อยู่ทางทิศตะวันออกของวัดอัมพวัน)

ฝังไว้หลังบ้านเขา มีทั้งเงินกลม เงินบาท ทองเอี้ยวมากมาย

ต่อมาทั้งพ่อทั้งแม่ตาย แม่ตายก่อน ตายแล้วไม่ทราบว่าไปเกิดที่ไหน แต่เศรษฐีที่เป็นพ่อไปเกิดเป็นลูกขอทาน เป็นลูกขอทานตัวเล็ก ๆ ถือขันไปขอบ้านนี้บ้านนั้นเรื่อยไป

ลูกขอทานอยู่ที่บ้านห้วยแสลง ก็เดินมาขอทาน เข้าไปในบ้านของตัวเอง เกิดรำลึกชาติได้ เนื่องจากมาขอ ลูกก็ไล่แห่ ขับให้สุนัขไล่กัดออกจากบ้านไป นั่นแหละเกลียดขอทานเลยไปเกิดเป็นลูกขอทาน

ลูกขอทานก็ขอทานไปทั่ว ๆ ไป มากับพ่อแม่ขอทาน ตอนนั้นเป็นเด็กอายุประมาณ ๑๔ ขวบ เมื่อรำลึกชาติได้ จึงได้บอกกับลูกเศรษฐีไว้ว่า