สัตว์เป็นเจ้ากรรมนายเวร

เมื่อปี ๒๕๕๐-๒๕๕๓ ผมได้ตกปลาลูกคอกเป็นปลาช่อน
ในขณะยืนตกปลานั้นก็ไม่เห็นมันจะกินเหยื่อ
จน ๑๕ นาทีผ่านไป เลยใช้ลูกโหดเอาเหยื่อฟาดลูกคอกให้แตกกระจาย
ผลลัพธ์คือปลามันโมโหไล่กินเบ็ดผม แล้วก็ได้ตัวแม่มันมา
ผมรีบเอาตัวแม่ไปขัง กลับมาใช้วิธีเดิม คราวนี้ได้ตัวพ่อมันมาทำ

แม่ผมทำลายปลา ๒ ตัวเอามันมาทำปลาย่างกิน
ส่วนลูกคอกประมาณ ๑๐๐ ตัวก็คงเป็นอาหารของปลาพันธ์ุอื่นไป

สรุปปลาครอบครัวนี้ตายยกบ้านเลยเพียงแต่ครั้งก่อนๆ ผมเอาแต่แม่มัน โดยทิ้งให้พ่อปลาดูแล แต่คอกนี้ผมทำผิดมหันต์ที่ฆ่ามันยกคอก

กาลเวลาล่วงมาราวๆ ๕๕ ปี เกิดเหตุกาณ์ ผมไปชอบหญิง เด็กต่างจังหวัดมาเรียน กรุงเทพแล้วผมคะแนนดีที่เหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบ แต่มีวันหนึ่งเธอกับน้องสาวมานั่งดูหนังสือตรงข้ามกับที่ผมฆ่า(ปลา)ยกครัว

ผมเดินผ่านมาเห็นก่อนจึงหยุดอัดบุหรี่ที่สูบแต่เปลี่ยนใจเดินผ่านเธอและน้องไป
เท่านั้นเองเธอกลับลุกพรวดพลาดเดินหนีกลับบ้านทันที

ตั้งแต่วันนั้นผ่านไปถึง ๕๕ ปี ผมไม่รู้สาเหตุที่มาที่ไปว่าทำไม ผมสูบบุหรี่เพียงมวลเดียว กลับทำให้เธอหนีหน้าไปนานขนาดนี้ คิดๆๆๆๆจนปวดกระโหลก เดินผ่านที่เดิมอีกครั้งก็ตกใจมาก เพราะ ณ ที่นั่นคือจุดที่ผมฆ่า(ปลา)ยกครัว ปลาช่อนทั้งครอบครัวและนี่คือการดลใจของเจ้ากรรมนายเวรของปลาช่อนคอกนั้นมาดลจิตผมให้ประมาทแสดงการสูบบุหรี่ต่อหน้าเธอ และ ดลใจให้เธอเกลียดฉังจนหนีหน้าไม่พบผมนานถึง ๕๕ ปี ขนาดบ้านอยู่ใกล้กันราว ๓๐ เมตร แต่เมื่อผมอยากเจอเธอแต่ก็แคล้วคลาดกันตลอดเวลาซึ่งกรรมที่ส่งผลนี้ไม่มีใครรู้ ยกเว้นผมคนเดียว

วันนี้แหละวันที่พลัดพลาดจากเธอ วันนี้แหละเออที่ต้องจากกันไป และก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอและน้องของเธอไปอยู่หนใดกัน เพราะทุกคนก็เกษียณกันไปหมดแล้วเมื่อตอนผมอายุ ๖๐ ปีก็ไปเยี่ยมบ้านเธอแต่เจอแค่บ้านร้างและคงจะถูกรื้อถอนภายในเร็วๆนี้ นี่แหละผลกรรมเวรที่ก่อขึ้นมาโดยผมเอง บ้านพัก บพ.ทุ่งมหาเมฆปีราวๆ ๒๕๕๕ นี่เอง