ว่าด้วยสิ่งที่คร่ำคร่า ชรา

ว่าด้วยสิ่งที่คร่ำคร่า ชรา

[๒๑] ๑. เมื่อโลกสันนิวาส อันไฟลุกโพลงอยู่เป็นนิตย์พวกเธอยังจะร่าเริงบันเทิงอะไรกันหนอ เธอทั้งหลายอันความมืดปกคลุมแล้ว ทำไมจึงไม่แสวงหาประทีปเล่า.


๒. เธอจงดูอัตภาพที่ไม่มีความยั่งยืน (และ)ความมั่นคง (อันกรรม) ทำให้วิจิตรแล้ว มีกายเป็นแผล อันกระดูก ๓๐๐ ท่อน ยกขึ้นแล้ว อันอาดูรที่มหาชนครุ่นคิดแล้วโดยมาก.

๓. รูปนี้แก่หง่อมแล้ว เป็นรังของโลก เปื่อยพังกายของตนเป็นของเน่า จักแตก เพราะชีวิตมีความตายเป็นที่สุด.

๔. กระดูกเหล่านี้ใด อันเขาทิ้งเกลื่อนกลาดดุจน้ำเต้าในสารทกาล มีสีเหมือน
นกพิราบ ความยินดีอะไรเล่า (จักมี) เพราะเห็นกระดูกเหล่านั้น.

๕. สรีระอันกรรมทำให้เป็นนครแห่งกระดูกทั้งหลาย ฉาบด้วยเนื้อและโลหิต
เป็นที่ตั้งลงแห่งชรา(ความแก่)มรณะ(ความตาย) มานะ(ความถือตัว) และ
มักขะ(ความมัวเมา).

๖. ราชรถที่วิจิตรดียังคร่ำคร่าได้เเล อนึ่ง ถึงสรีระ ก็ย่อมถึงความคร่ำคร่า
ธรรมของสัตบุรุษหาเข้าถึงความคร่ำคร่าไม่ สัตบุรุษทั้งหลายแล ย่อมปราศรัย
กับด้วยสัตบุรุษ.

๗. คนมีสุตะน้อยนี้ ย่อมแก่เหมือนโคถึก เนื้อของเขาย่อมเจริญ แต่ปัญญาของ
เขาหาเจริญไม่.

๘. เราแสวงหาช่างผู้ทำเรือน เมื่อไม่ประสบจึงได้ท่องเที่ยวไปสู่สงสาร มีชาติ
เป็นเอนก ความเกิดบ่อย ๆ เป็นทุกข์ แน่ะนายช่างผู้ทำเรือน เราพบท่านแล้ว
ท่านจะทำเรือนอีกไม่ได้ ซี่โครงทุกซี่ของท่านเราหักเสียแล้ว ยอดเรือนเราก็รื้อ
เสียแล้ว จิตของเราถึงธรรมปราศจากเครื่องปรุงแต่งแล้ว เพราะเราบรรลุ
ธรรมเป็นที่สิ้นตัณหาแล้ว.

๙. พวกคนเขลาไม่ประพฤติพรหมจรรย์ ไม่ได้ทรัพย์ในคราวยังเป็นหนุ่มสาว
ย่อมซบเซาดังนกกะเรียนแก่ ซบเซาอยู่ในเปือกตมที่หมดปลาฉะนั้น.

พวกคนเขลาไม่ประพฤติพรหมจรรย์ ไม่ได้ทรัพย์ในคราวยังเป็นหนุ่มสาว
ย่อมนอนทอดถอนถึงทรัพย์เก่าเหมือนลูกศรที่ตกจากแล่งฉะนั้น.

จบชราวรรคที่ ๑๑

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.3201129/[/MUSIC]

ที่มา http://palungjit.org/threads/สิ่งที่คร่ำคร่า-ชรา.19694/

 

ขออนุโมทนาในกุศลจิตที่ตั้งไว้ที่ความเพียรชอบ