ฝึก กรรม-ฐาน ด้วยภาษาที่เข้าใจง่าย

พี่คะ
ที่พี่เคยบอกถึงวิธีตัดตัวดู
"ใช้ ตัวดู ยิงหรือทำลาย object นั้นทิ้งไป (ปกติเป็นขั้นตอนของ สติดวลเดี่ยวกับจิต ก่อนเกิด เจโตวิมุติ)(ระยะที่ยังเร่งความเพียรอยู่)"
อันนี้ทำยังไงคะ

ส่วนสร้างขันธ์ยังทำไม่ได้คะ พอดับตัวดูไปแล้วมันก็ไม่เกิดอะไรขึ้นคะ แต่แมลงเงียบเสียงลง แต่สักพักก็ดังใหม่
รู้สึกนอนไม่สนิทตัวข้างในกระตุกเป็นระยะๆ

 

+++ ถ้ายัง "ไม่ลาพุทธภูมิ" เวลาถอดจิตออกจากร่างแล้ว ให้เดิน "ความรู้สึกจิต" อีกรอบหนึ่งก่อนทำ "ภพภูมิทัวร์" แล้วให้รักษา "ธรรมารมณ์ที่จิตครองอยู่ ให้เสถียรภาพตลอดเวลา ในภพภูมิหนึ่ง ๆ" ยามต้องการ "เปลี่ยนภพภูมิ" ให้เดินจิตปรับตรง ๆ ที่ ธรรมารมณ์ หรือ ที่ความรู้สึกจิต ก็จะเปลี่ยนทัวร์ได้ พอชำนาญแล้ว ก็ทัวร์ได้ตามใจชอบ นะครับ

 

พี่คะ
ที่พี่เคยบอกถึงวิธีตัดตัวดู

+++ วิธีตัดตัวดูนั้น มีได้วิธีเดียวคือ ทำ "Teleport ตัวดู" ได้เท่านั้น โดย "ดูอะไร ก็ให้ ตัวดู ไปอยู่ที่นั่น" (จิตส่งออก ต่อเนื่องตลอดเวลา) เพียงแต่ต้องให้ "ตัวดูถูกรู้ ส่วนเรารู้อยู่" ต่อเนื่องตลอดเวลาด้วยเช่นกัน

+++ ในบุคคลที่ผมฝึกให้นั้น มีเพียงแค่ "คนเดียว" ที่ขาดจาก ตัวดู ได้ด้วยวิธีนี้ ส่วนคนอื่นใช้การ "ดับตัวดู" (นิโรธสมาบัติ) ตามปกติ

"ใช้ ตัวดู ยิงหรือทำลาย object นั้นทิ้งไป (ปกติเป็นขั้นตอนของ สติดวลเดี่ยวกับจิต ก่อนเกิด เจโตวิมุติ)(ระยะที่ยังเร่งความเพียรอยู่)" อันนี้ทำยังไงคะ

+++ ตรงนี้เป็น "จิตตะสังขารขันธ์" ในชั้น จิตตานุปัสสนามหาสติปัฏฐาน (ไม่ใช่ตัวดู ที่เป็น วิญญาณขันธ์)

+++ ทุกอย่างเริ่มต้นที่ "การเห็นจิตปรุงแต่ง แล้วเกิดความ รำคาญ ในการชวนคิดของมัน" พอเห็นมัน มันก็ดับไป พอเผลอมันก็โผล่ใหม่ เหมือนการไล่จับผีหลอกวิญญาณหลอน อะไรแบบนั้น แต่พอสติเริ่มละเอียดเข้า มันก็เริ่ม "ไม่หาย" ปรากฏเป็น "ภาพซ้อนทับความเป็นจริงขึ้นมา" (ทำให้เกิดอาการ ตาถั่ว ไม่ใช่ตาทิพย์)(ภาพปรุงแต่ง บดบัง ความเป็นจริง) ตรงนี้สร้างความหงุดหงิดเป็นอย่างมาก และเป็นทุกข์ เพราะรู้ชัดว่า ความปรุงแต่ง คือ ความโกหกของกิเลส

+++ ต่อมาจึงใช้วิธี จับภาพนั้นมาหมุนแบบ "เครื่องซักผ้า" มันก็หายไป พอสติละเอียดเข้าไปอีก มันก็ไม่ยอมหาย มันป้่นอยู่ข้างหน้านั้นเอง ก็เลย "สะบัดหรือโยนมันทิ้งไป" แรก ๆ ก็หายไป อีกไม่กี่วันมันก็ไม่ยอมหาย พอโยนมันไป มันก็วิ่งกลับเข้ามา ตอนนี้มันกลายเป็นดวงกลม ๆ โปร่งใสแบบกสิณ แต่ข้างในปั่นแบบเครื่องซักผ้า วิ่งกลับเข้ามาแบบ ลูกปิงปอง หรือ ลูกเทนนิส อะไรแบบนั้น

+++ ทุกครั้งที่ทำให้มันพ้นไป ความโล่งใจก็เกิดขึ้น และ ทุกครั้งที่มันวิ่งกลับเข้ามา ความเครียดก็เกิดขึ้น จนในที่สุด ไม่มีทางหนีมันพ้น จึงต้อง "ปักหลักสู้กับมัน" เรื่องเห็นจิต ยังไม่เท่าไร เรื่องความรังเกียจจิตของตน ในขณะนั้น "อยู่ในระดับ ความเป็นศัตรู" กันเลยทีเดียว ตรงนี้แหละ "เป็นตายไม่กำหนด" ต้องใช้ "สติดวลเดี่ยวกับจิต" ยามใดที่จิตมันวิ่งกลับมา ก็ จับมันเหวี่ยงออกไป หรือเหมือนกับการ หวดลูกเทนนิส ให้มันกระดอนออกไปนั่นเอง

+++ การหวดกับมันนั้น นับวันก็ยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น ยิ่งวันท้าย ๆ แล้ว การหวดหรือยิงมันทิ้งนั้น สามารถทำให้ "กายเวทนา และ กายเนื้อ" โยกทั้งตัว ทุกครั้งที่ต้องหวดกับมัน

+++ วันสุดท้าย เป็นวันครบรอบการบวช 1 ปี พอดี คือ 3 วันก่อนวันวิสาขะ ตอนนั้น อยู่บนภูพานในสำนักสงฆ์เล็ก ๆ เช้าวันนั้นหลังจากกลับมาจากบิณฑบาตรแล้ว มาเดินเล่นอยู่ข้าง ๆ ศาลา ไม่มีใคร ก็เลย ปักหลักกับมันอีกรอบ วันนั้น พอยิงจิตไป มันก็วิ่งกลับเข้ามาตามความรุนแรงของการยิง ยิ่งยิงแรงเท่าไร การวิ่งสวนกลับมาของมัน ก็ยิ่งแรงเท่านั้น การยิงในเช้าวันนั้น รุนแรงถึงกับต้องเซถอยหลังเลยทีเดียว แต่ละครั้ง สามารถยิงมันให้ออกไปได้ไกลมากขึ้นกว่าเดิมทุกครั้ง สามารถยิงให้มัน พ้นหายไปนอกราวป่าได้ (เห็นสภาพของป่า ในขณะที่จิตโดนยิงออกไป) พอไม่มีมัน โล่งอกได้แป๊ปเดียว มันก็วิ่งสวนกลับเข้ามา ในอัตราความแรงเท่ากับที่เรายิงมันออกไป

+++ การยิงครั้งสุดท้าย รุนแรงแบบสุดชีวิต ทำให้กายซวนเซถอยหลังกลับมาถึง 3 ก้าว เห็นมันถูกยิงวิ่งหลุน ๆ ออกไปนอกขอบเขตของโลก (แปลกตอนที่มันวิ่งออกไป แล้วเห็นสภาพของชั้นบรรยากาศ ตอนที่มันออกไปพ้นชั้นบรรยากาศของโลกด้วย) ยีนโล่งใจได้พักเดียว มันก็วิ่งหลุน ๆ กลับเข้ามาด้วยความเร็วสูงเท่าที่เรายิงมันจนสุดกำลัง แต่อีคราวนี้ เราตั้งตัวไม่ทัน พอจะเตรียมหวดเท่านั้นแหละ มันวิ่งชน "ปุ๊ก" เข้าที่ตรงลิ้นปี่พอดี "ท้องโล่งวาบ กลวงโบ๋ เป็นสูญญากาศ" ทันที แล้วจิตมันก็พูดว่า "เอ๊ะ ตัวเราไม่มีอะไรนี่หว่า" "พระอรหันต์ก็เท่านี้เอง" แต่ผม "ไม่เชื่อมันอีกต่อไป"

+++ จากนั้น "ตัวจิตตะสังขารขันธ์" ไม่สามารถเข้ามาใน "ตัวผม" ได้เลย เป็นเวลา 10 วัน 10 คืน คอยป้วนเปี้ยนวนไปมาอยู่ข้างนอกตลอดเวลา ความสุขในขณะนั้น ไม่มีในโลก ไม่มีในฌานสมาบัติทุกชนิด มันเป็นความสุขที่ พ้นแล้วจากความเป็นจิต พ้นแล้วจากความเป็นภาระทั้งปวง ในยามนอน ความง่วงก็ไม่ปรากฏในขณะนั้น ใครนึกคิดอะไรก็รู้ไปหมด ความสว่างไสวของสติมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 1 กิโลตลอด 10 วัน อาการนี้คือ วิมุติสุข อันเกิดจาก เจโตวิมุติ

+++ นับจากวันที่เริ่มเห็นและรำคาญจิต จนถึงวันที่ถูกจิตวิ่งชน รวมกัน 3 เดือนพอดี ๆ จริง ๆ ไม่เคยตั้งใจจำ แต่มันรู้ขึ้นมาเอง แต่ในช่วง 3 เดือนนั้น ทรมานทั้งกายและจิตเป็นอย่างยิ่ง รวมทั้งการจับไข้ ซึ่งอยู่ ๆ มันก็มาเองเหมือนกัน ตรงนี้ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของผม แม้จะรู้ชัดเจนว่า จิตไม่ใช่ตน มันเป็นเพีงแค่ จุดเริ่มต้นในการหาทางดับจิต ตรงผู้ที่สร้างมันขึ้นมาเท่านั้น ซึ่งมันก็คือ "ตัวดู" นั่นเอง

+++ หลังจากจัดการเรื่องตัวดูเรียบร้อยแล้ว จึงได้รู้ว่า การที่เห็นสภาพของป่า และ สภาพของชั้นบรรยากาศ ตอนที่จิตมันออกไปพ้นชั้นบรรยากาศของโลก นั้น เป็นเพราะ "ตัวดู" มัน Teleport ออกไป ดูจิต นอกชั้นบรรยากาศด้วย

ส่วนสร้างขันธ์ยังทำไม่ได้คะ พอดับตัวดูไปแล้วมันก็ไม่เกิดอะไรขึ้นคะ แต่แมลงเงียบเสียงลง แต่สักพักก็ดังใหม่

+++ ถูกต้อง ในขั้นตอนนี้เป็นอย่างนี้ แต่ที่แน่ ๆ ประการหนึ่งคือ "การ หยุดจิต ชั่วขณะนั้น จะมีผลกระทบต่อสิ่งรอบข้างไปด้วย" ในหน้าที่ 14 โพสท์ที่ 272 และในโพสท์ที่ 279

============================================================================================
+++ "คือเมิลอยู่ในห้องมองไปตรงที่รก ๆ ที่คาดว่าแมลงอยู่ แล้วจะส่งจิตไปตรงนั้นได้ไหมคะ " ลองดูซิครับ หลังจาก "ดับตัวดู" แล้ว จะมีจิตที่ไหนให้ส่งได้อีก

+++ แต่ตรงนี้ "ต้องทำเป็นการบ้าน" เพราะ "สภาวะรู้ ต้องทำให้แจ้ง" ดังนั้น "ก่อนที่จะดับ" ตัวดู ให้ตั้งใจที่จะ "ส่งจิต" หลังดับ ให้ทำตรงนี้ตรง ๆ "ห้ามคิด" เพราะตรงนี้จะเป็นการฝึก "สร้างขันธ์" ครั้งแรกของเมิล ในภาคของ ไตรลักษณ์ ที่เรียกว่า "เกิดขึ้น" (ตั้งอยู่ ดับไป) ดังที่กล่าวไว้ในโพสท์ที่แล้ว ๆ มานี้
============================================================================================

+++ ตรงนี้คงชัดเจนแล้วนะว่า "ดับตัวดู" แล้ว "จิตเกิดไม่ได้" รวมทั้ง "จะมีผลกระทบต่อสิ่งรอบข้างไปด้วย"

+++ ดังนั้นเคล็ดลับของมันอยู่ที่ "กำเหนิดตัวดู" ต่างหาก มีวิธีง่าย ๆ เบื้องต้นดังนี้

+++ 1. ดับตัวดู ย่อมเหลือแต่ รู้
+++ 2. มี "อนุภาค" วิ่งผ่าน ในความว่างแห่งรู้ (มันมีมาเอง มันเป็นเช่นนั้นเอง มันไม่ใช่องค์ประกอบทางจิต มันคือ สังขตะธรรม ตามธรรมชาติของมันเอง)

+++ ท่อนนี้ ให้รู้ "อนุภาค ที่วิ่งผ่าน ในความว่างแห่งรู้" ให้ได้ก่อน เพราะความละเอียดตรงนี้ ไม่มีอะไรละเอียดยิ่งกว่า มันเป็นเหตุที่ทำให้ "อวิชชา" เกิด ดังนั้น ถ้ายังไม่เห็นตรงนี้ ก็จะยังต่อยอดให้ไม่ได้

รู้สึกนอนไม่สนิทตัวข้างในกระตุกเป็นระยะๆ

+++ "ตัวข้างใน" คือ "กายจิต" ที่ "ปัฏฐาน" เป็นไส้เทียน อยู่ข้างใน "กายเวทนา"
+++ "การกระตุก" คือ อาการที่ "กายเวทนา" ตอบสนองต่อสิ่งเร้าของ "กายจิต" ผลลัพธ์ทำให้ "กายเนื้อ" เคลื่อนตาม "กายเวทนา"

+++ ลอง ๆ สังเกตุดู "ถ้า สติ มันไม่ตื่น ก็ไม่มีวันรู้ เรื่องพวกนี้" นะครับ

 

ลาไม่เข้ากะทู้สักเจ็ดวันไปฝึกสติให้ต่อเนื่องเป็นนวสีก่อนค่ะ

 

อยากทราบว่าตอนนอนอยู่แล้วได้ยินเสียงมาจากตัวเรา เหมือนเสียงอะไรเลื่อนลั่นฟ้าผ่าเสียงคำรามอะไรซักอย่างค่ะ ไม่แน่ใจ เป็นเสียงมาจากจิตเราหรือเปล่า (เพ่ิ่งโพสต์เป็นน่ะค่ะ) แต่ติดตามอ่านของคุณธรรมชาติมาพักนึ่งแล้ว คือตอนนี้น่าจะอยู่ที่ความรู้สึกตัวน่ะค่ะ นั่งนิ่งๆตอนนี้อาการเราจะเหมือนกับนั่งอยู่บนเรือ มันโคลงๆน่ะค่ะ นั่งสมาธินานๆเหมือนตัวหายแล้วอยู่กับอาการนั้น ตอนเวลาปกติที่ไม่ได้นั้งสมาธิจะเป็นอากรเหมือนฟ้าแลบตลอด ตอนนี้รุ้สึกว่าด้านซ้ายของตัวมีอาการหมุนวนของพลังงาน บางครั้งจะเห็นการขยับของร่างกายเป็นสโลวโมชั่นประมาณนั้น

 

ไปอ่านหน้าแรกๆเหมือนตัวเองเป็นมหาสติครองฐานอยู่แต่ไม่แน่ใจไม่อยากเดาไปเองค่ะ อ่านหลายๆอันเหมือนจะเป็นอาการของคุณเมิลน่ะค่ะ แต่ยังถออกายเวทนาไม่ได้ค่ะ

 

+++ เร่งความเพียร ให้คุ้มค่า นะครับ

 

อยากทราบว่าตอนนอนอยู่แล้วได้ยินเสียงมาจากตัวเรา เหมือนเสียงอะไรเลื่อนลั่นฟ้าผ่าเสียงคำรามอะไรซักอย่างค่ะ ไม่แน่ใจ เป็นเสียงมาจากจิตเราหรือเปล่า (เพ่ิ่งโพสต์เป็นน่ะค่ะ)

+++ โดยปกติ ตรงนี้ไม่ใช่เสียงจากจิต แต่เป็นเสียงจาก "ระบบการหายใจของเราเอง" ในยามที่สติละเอียดเพียงพอ พร้อมกับช่วงเวลาเคลิ้ม ๆ นั้น การได้ยินเสียง จะเสียงดังฟังชัดลงไปถึง "ความละเอียดของเสียง" แม้ว่าเสียงนั้นจะแผ่วเบาในยามปกติก็ตาม บางคนอาจจะตกใจตื่น เพราะนึกว่า "เป็นเสียงประหลาด มาจากภายนอก" หากหมั่นสังเกตุ ก็จะรู้ได้ว่า มาจากร่างกายของเราเอง

แต่ติดตามอ่านของคุณธรรมชาติมาพักนึ่งแล้ว คือตอนนี้น่าจะอยู่ที่ความรู้สึกตัวน่ะค่ะ นั่งนิ่งๆตอนนี้อาการเราจะเหมือนกับนั่งอยู่บนเรือ มันโคลงๆน่ะค่ะ

+++ พยายามอยู่กับความรู้สึก "ทั่วทั้งตัว" ในยามที่ร่างกายเริ่ม "โคลงเคลง" ให้ "อยู่" กับอาการโคลงเคลง ทั่วทั้งตัว ก็จะรู้ได้ว่า อาการนี้ เกิดจาก "เส้นเลือดใหญ่ ที่นั่งทับมันอยู่" อาการโคลงเคลง จะเป็นไปตาม "จังหวะการเต้นของหัวใจ"

+++ อาการนี้ "ภายในจะ นิ่งสนิท" เหลือแต่ "อาการโยกไปมาของร่าง" (อาการรู้สภาวะนี้ นิ่ง ๆ เฉย ๆ ภาษาบาลีเรียกว่า "วิตก" ส่วนอาการ โยก เรียกว่า "วิจารณ์" ตรงนี้เป็นอาการของ สติ ที่ทรงตัวภายใน ฌานที่ 1) ให้ปล่อยไว้อย่างนั้นจนอาการ "เพลิน ๆ" เกิดขึ้น แล้วก็ "อยู่กับอาการเพลิน" ไปเรื่อย ๆ ตรงนี้เป็น "ปิติ" ของฌานที่ 2

+++ ปล่อยให้ "อยู่กับอาการเพลินไปเรื่อย ๆ" จนอาการ "โล่ง โปร่ง เบา สบาย" เกิดขึ้น ตรงนี้เป็น ฌาน 3 ที่เรียกว่า "สุข" เมื่อถึงตรงนี้แล้ว ให้สังเกตุตนเองก็จะรู้ได้ว่า ร่างกายในขณะนั้นมีอาการ "โล่ง โปร่ง ใส" และใบหน้าจะ "ยิ้มน้อย ๆ แบบพระพุทธรูป" ปรากฏอยู่ด้วย แต่ไร้เจตนาในการยิ้ม และหากสังเกตุขอบเขตของร่างกาย "ภายนอก" ก็จะเห็นการแตกชั้น เป็นละอองพวยพุ่งออกไปอีกชั้นหนึ่ง หรือ หลายชั้นก็ได้ ขึ้นกับความละเอียดของสติ ตรงนี้เป็นอาการของ "พรรณรังสี"

+++ อาการที่กล่าวมาตั้งแต่ ฌาน 1-3 นี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ "สติ ครองฐาน ของความรู้สึกตัว" เป็นที่เรียบร้อยแล้วเท่านั้น เมื่อเห็น "ปรากฏการณ์แห่งตน" ตรงนี้แล้ว ก็ให้ "อยู่" กับอาการที่ "รู้ตัวชัดเจน" ต่อไปเรื่อย ๆ โดยเน้นอยู่กับ "อาการ รู้" เป็นหลัก ส่วนอาการของ "ตัว" จะมีหรือไม่ ให้้ถือว่า "ไม่จำเป็น" ในขณะนี้ จนกว่า อาการรู้จะเป็น "ลักษณะเด่นลักษณะเดียว" ซึ่งจะเป็น "เอกัคตารมณ์" ของ ฌาน 4 ให้ถึงตรงนี้ก่อน แล้วจึงจะต่อยอดให้

นั่งสมาธินานๆเหมือนตัวหายแล้วอยู่กับอาการนั้น

+++ หาก "รู้" เป็นลักษณะเด่นแล้ว ไม่มีตัว "ก็ไม่เป็นไร" ให้ทำถึงตรงนี้ให้ชำนาญ แล้วผมจะต่อจนเข้าถึง "จิตเปล่งรังสี" ให้ต่อไป

ตอนเวลาปกติที่ไม่ได้นั้งสมาธิจะเป็นอากรเหมือนฟ้าแลบตลอด

+++ ตรงนี้เป็น "เห็น" หรือ "รู้สึกเห็น" และตรงนั้นมีการ "เปลี่ยนจุดมอง" ประกอบไปด้วยหรือเปล่า ถ้าหากใช่ ตรงนี้เป็นอาการที่ "สติ" สามารถจับ "เฟรมภาพ" ในขณะเปลี่ยนจุดมองได้ และตรงรอยต่อระหว่างเฟรมนั้น จะเป็นขอบ ใส และ สว่าง ซึ่งดูเหมือน ฟ้าแลบ เหมือนกัน

ตอนนี้รุ้สึกว่าด้านซ้ายของตัวมีอาการหมุนวนของพลังงาน

+++ ให้ปล่อยให้ "อาการหมุนวนของพลังงาน" มีอยู่อย่างนั้น แต่ ให้ "ค่อย ๆ" ตรวจเช็คดูว่า "ความรู้สึกตัวนั้น เท่าเทียมกันทั้ง 2 ข้าง" หรือไม่

+++ ให้ "ปรับ" ทั้ง 2 ข้างให้เท่ากัน แล้ว "สังเกตุ" การเปลี่ยนแปลงของ "พลังหมุนวน" นั้นด้วย ก็จะ "เห็น" เหตุของมันได้

บางครั้งจะเห็นการขยับของร่างกายเป็นสโลวโมชั่นประมาณนั้น

+++ นั่นคืออาการที่บ่งชี้ว่ามี "สติ" ที่สามารถทรงตัวใน ฌานสมาบัติ ได้้แล้ว นะครับ

 

+++ ยามใดที่ "อยู่" กับความรู้สึก จน ความรู้สึก "เป็นตนเอง" จนเป็นนิสัยเมื่อใด เมื่อนั้น "กายแห่งความรู้สึก" (กายเวทนา) ก็พร้อมที่จะ "ถอด" ออกจากกายเนื้อ ได้ทุกเมื่อครับ

 

ขอบคุณมากๆค่ะ ที่ให้คำตอบ แบบว่าไปหาหลวงพ่อท่านไม่ค่อยอยู่ แต่ไปหามาล่าสุดเล่าความฝันให้ท่านฟัง ท่านบอกว่าครูบาอาจารย์มาแสดงความยินดีด้วยทำให้มีกำลังใจในการปฏิบัติ (ท่านบอกให้ทำไปเรื่อยๆ บางครั้งสงสัยท่านพูดออกมาเลยคือท่านเป็นสายหลวงปู่มั่นน่ะค่ะ) บางครั้งทำอะไรไม่ดีท่านก็จะมาบอกในความฝันแหะๆ ความรู้สึกของร่างกายสังเกตุดีๆจะเป็นทั้งสองข้างค่ะ คือเหมือนไม่ต้องนั่งสมาธิก็เป็นตลอด

 

คือสงสัยอีกอย่างหนึ่งค่ะ กลัวการถอดกายเวทนา (กลัวผี) ไม่ถอดได้มั้ยประมาณว่าขอเป็นแบบสุขวิปัสโกน่ะค่ะแหะๆ

 

โหะๆ เตรียมตัวเจอได้เลย จะได้วัดใจไงครับ

 

เรื่องแปลกแต่จริง

ต่อจากเรื่อง "ภพภูมิเกรงใจ" จะมาเล่าต่อนะครับ เห็นว่าอาจจะมีประโยชน์ ว่าเวลาหยุดจิตแล้ว "เข้าฐาน" ภพภูมิมีพฤติกรรมเป็นอย่างไร

ครั้งแรกที่ผมทำผมทำโดยบังเอิญไม่ได้คิดว่าจะเข้าฐานอะไร แต่ทำโดยบังเอิญ แล้วหลังจากนั้นผมก็สังเกตุว่าทำไมภพภูมิที่ปรุงใครปรุงมัน หาความสุขใส่ตัว อยู่ดีๆ ยืนเฉยกันหมด แล้วหันมาทางผม ผมก็ทดสอบครั้งต่อไปก็พบว่าเป็นอย่างนั้นอีก ทุกครั้งไป เรียกว่าทำปุ๊บหยุดปั๊บ

ตอนแรกๆ ไม่ได้คิดว่าเป็นการเข้าฐานด้วย แต่รู้ว่าทำอย่างนั้นแล้วเป็นอย่างนั้น แต่พอมาพิจารณาที่หลังความรู้สึกเหมือนเข้าฐาน ที่คุณธรรมชาติชอบพูดถึงเรื่องกาย 100% เลยเชื่อว่าน่าจะเป็นปรากฎการณ์ของการเข้าฐาน (ของกายที่ถอดออกมา) พอสอบถามว่าพอผมทำแล้วเป็นแบบนี้ ภพภูมิหยุดนิ่งและอื่นๆ คณธรรมชาติว่าใช่ ตามที่คุณธรรมชาติได้อธิบายไว้ข้างบน

นอกจากภพภูมิจะหยุดนิ่งแล้วเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก ถ้าผมต้องการสิ่งใด ภพภูมิจะรีบหามาให้ผมทันที เรียกว่าตอนแรกไม่มีใครสนใจ อยู่ดีๆ กลายเป็นแบบนั้นเป็นเรื่องที่แปลกมาก

พฤติกรรมที่ 3 ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่อีก จากตอนแรกที่ภพภูมิปรุงสุข ยุ่งกันใหญ่เดินไปเดินมา แบบเมามันส์หลังจากที่ผมทำ กลายเป็นว่า หันมาสวดมนต์ ทำกุศลกรรมต่างๆ กันใหญ่ ผมเดินไปไหน กลายเป็นอย่างนั้นไปเสียหมด

เป็นประสบการณ์ที่แปลกแต่จริง หวังว่าเรื่องที่ผมเล่าจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ฝึกมาทางนี้ไม่มากก็น้อย

 

+++ มาจากสายการปฏิบัติ สายเดียวกันครับ

+++ "ความรู้สึกของร่างกาย เหมือนไม่ต้องนั่งสมาธิก็เป็นตลอด" ตรงนี้ ดีมาก ให้ฝึก "อยู่ข้างใน" ความรู้สึกอีกที จนคล้ายกับ "เราเป็นตัวข้างใน" ส่วนร่างกายปกติ เป็นเหมือน "เปลือก" อะไรสักอย่าง หุ้มห่ออยู่เฉย ๆ

 

+++ ลองกลับไปดูในหน้าที่ 14 โพสท์ที่ 263 ในเรื่อง"เห็นทางหางตา" ดูใหม่อีกที ผมว่า "ผีมันจะวิ่ง" มากกว่าเพราะมันกลัวว่า "คุณจะไปหลอกผี" นะซิ

+++ ตัวข้างใน หรือ กายในกาย ตัวนี้แหละที่ "ผี" กลัว แต่ถ้าไม่กลัว ก็จะ "ให้ความเกรงใจ และ เป็นมิตร" รวมทั้งมีอะไรก็จะ "บอกข่าวล่วงหน้า" ให้รู้เสมอ นะครับ

 

เรื่องแปลกแต่จริง

ต่อจากเรื่อง "ภพภูมิเกรงใจ" จะมาเล่าต่อนะครับ เห็นว่าอาจจะมีประโยชน์ ว่าเวลาหยุดจิตแล้ว "เข้าฐาน" ภพภูมิมีพฤติกรรมเป็นอย่างไร

ครั้งแรกที่ผมทำผมทำโดยบังเอิญไม่ได้คิดว่าจะเข้าฐานอะไร แต่ทำโดยบังเอิญ แล้วหลังจากนั้นผมก็สังเกตุว่าทำไมภพภูมิที่ปรุงใครปรุงมัน หาความสุขใส่ตัว อยู่ดีๆ ยืนเฉยกันหมด แล้วหันมาทางผม ผมก็ทดสอบครั้งต่อไปก็พบว่าเป็นอย่างนั้นอีก ทุกครั้งไป เรียกว่าทำปุ๊บหยุดปั๊บ

ตอนแรกๆ ไม่ได้คิดว่าเป็นการเข้าฐานด้วย แต่รู้ว่าทำอย่างนั้นแล้วเป็นอย่างนั้น แต่พอมาพิจารณาที่หลังความรู้สึกเหมือนเข้าฐาน ที่คุณธรรมชาติชอบพูดถึงเรื่องกาย 100% เลยเชื่อว่าน่าจะเป็นปรากฎการณ์ของการเข้าฐาน พอสอบถามว่าพอผมทำแล้วเป็นแบบนี้ ภพภูมิหยุดนิ่งและอื่นๆ คณธรรมชาติว่าใช่ ตามที่คุณธรรมชาติได้อธิบายไว้ข้างบน

+++ เรื่องของการ "หยุดจิต" นั้นทำได้ทั้ง

+++ 1. การเข้าฐานกายเวทนาแบบกระทันหัน 1 วาระจิต ผลลัพธ์ ภพภูมิจะหยุดชั่วขณะ ผู้เดินจิตจะยังอยู่ในภพภูมิที่ปรากฏนั้น
+++ 2. การตั้งใจแล้วดับที่กายจิต (ตัวดูยังอยู่) ผลลัพธ์ ภพภูมิจะหยุดชั่วขณะ แต่ผู้เดินจิตอาจจะ หายไปจากภพภูมินั้น แล้วไปปรากฏยังภูมิอื่น หากไม่สามารถรักษาระดับธรรมารมณ์ที่ตัวดูได้
+++ 3. การดับตัวดูแบบตรง ๆ (ใช้กับภพภูมิละเอียดชั้น รูปาวจรขึ้นไป) ผลลัพธ์ ภพภูมิจะหยุดชั่วขณะ หากไม่มีเจตนาเปลี่ยนภูมิ ก็จะปรากฏกลับมาในภูมิเดิม

+++ หากดับตัวดูอย่างรุนแรงเพียงพอ ผลลัพธ์จะเกิดการดับครอบคลุมทั้ง 4 กาย และสามารถหยุดภพภูมิได้เป็นวงกว้าง รวมทั้ง แมลงจักจั่นเรไรต่าง ๆ ด้วย (เมิลพิสูจน์มาแล้ว)

นอกจากภพภูมิจะหยุดนิ่งแล้วเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก ถ้าผมต้องการสิ่งใด ภพภูมิจะรีบหามาให้ผมทันที เรียกว่าตอนแรกไม่มีใครสนใจ อยู่ดีๆ กลายเป็นแบบนั้นเป็นเรื่องที่แปลกมาก

พฤติกรรมที่ 3 ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่อีก จากตอนแรกที่ภพภูมิปรุงสุข ยุ่งกันใหญ่เดินไปเดินมา แบบเมามันส์หลังจากที่ผมทำ กลายเป็นว่า หันมาสวดมนต์ ทำกุศลกรรมต่างๆ กันใหญ่ ผมเดินไปไหน กลายเป็นอย่างนั้นไปเสียหมด

+++ ตรงนี้สนุกมาก หากเป็น "ภพภูมิมนุษย์" พวกมนุษย์กำลังทำอะไรเอ่ย... 1. สวดมนต์กันยกใหญ่ (ไล่ผีหรือเปล่า) 2. ทำบุญกันยกใหญ่ (แผ่ส่วนบุญอุตลุด) 555 เมื่อ มองย้อนกลับมาแล้ว รู้สึกตรงนี้ยังไงบ้าง

+++ สำหรับภพภูมิละเอียดที่เป็น "สุคติภูมิ" ยามที่เจอกับผู้ที่มีความสามารถในการ "หยุดตน" หรือ "ดับตน" ได้ พวกเขาจะรู้โดยทันที่ว่า "ถ้าไม่ใช่พุทธภูมิ ก็ต้องเป็นอริยะภูมิ" เท่านั้น จึงจะ "หยุดตน" ได้ ดังนั้นพวกเขาจึง "ไม่ประมาทในการทำกุศลกรรม" เพื่อเป็นการสะสมบารมีของพวกเขาเอง

เป็นประสบการณ์ที่แปลกแต่จริง หวังว่าเรื่องที่ผมเล่าจะเป็นประโยชน์ต่อผู้ที่ฝึกมาทางนี้ไม่มากก็น้อย

+++ เป็นประโยชน์มาก และตรงนี้ชี้ให้เห็นว่า "สุคติภูมิ ย่อมมีนิสัยของ สุคติภูมิ" และ "กัมมุนา วัตตติ โลโก" กรรมย่อมจำแนกสัตว์ ได้ตรงเสมอ

+++ ไม่อยากเกิด ก็ควร ฝึก กรรม-ฐาน ให้เป็น "นิสัย" อยากไป สุคติภูมิ ก็ต้องทำ สุคติ ให้เป็นนิสัย เว้นไว้แต่ว่า "ไม่รู้จักว่า อะไรคือ ทุคติ หรือ สุคติ" ตรงนี้ก็แล้วแต่ "ยถากรรม" เท่านั้นเอง นะครับ

 

และหากสังเกตุขอบเขตของร่างกาย "ภายนอก" ก็จะเห็นการแตกชั้น เป็นละอองพวยพุ่งออกไปอีกชั้นหนึ่ง หรือ หลายชั้นก็ได้ ขึ้นกับความละเอียดของสติ ตรงนี้เป็นอาการของ "พรรณรังสี"
คือจะสังเกตุอย่างไรคะ ดูตอนนี้ไม่เห็นเลย คือ ต้องบอกก่อนว่าอาการที่เป็นอยู่นี้เกิดขึ้นเพิ่งเป็นได้ไม่นาน เพราะถือว่าปฏิบัติจริงจังได้ไม่นาน ก่อนมาปฏิบัติธรรมไม่เคยมีสัมผัสพิเศษ เราก็อาศัยทำไปเรื่อยๆ คนปฏิบัติธรรมที่อยู่ใกล้ตัวสองคนเค้าได้ของพิเศษมาน่าจะตั้งแต่เกิด เราก็คิดว่าเราไม่มีน่าจะเป็นแนวไม่เห็นหรือสัมผัสอะไรไม่ได้เลย พอปฏิบัติแล้วครั้งแรกปิติเกิดเลยไปถามเค้า เค้าก็บอกว่าเธอเป็นบ้าเหรอคนเค้าทำมาตั้งนานไม่เกิดอาการอย่างเธอเลย ก็เลยไม่ถามอีกจนมาเปิดเวปดูและมาถามพี่นี่แหละค่ะ แต่มีอยู่ครั้งนึงก่อนสอบอ่านหนังสือหนักสอบมาหลายครั้งแล้วไม่ผ่าน พอไปนอนยังไม่หลับเลยนะคะรู้สึกตัวดีมากมีเสียงผู้หญิงมาพูดด้วยด้านขวาเสียงกังวานไพเราะบอกว่าจะขออะไรก็ขอกับท่านสิท่านช่วยได้อะไรประมาณนี้ ก็เลยลองอธิษฐานขอไปถือว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรก 55555 คือ ความคิดของตนเอง ตนเองน่าจะไม่มีวาสนาเห็นหรือสำผัสอะไรได้เรื่องถอดกายเวทนาก็เหมือนกันค่ะเพราะเดาว่าน่าจะเป็นสุขวิปัสโก (คือไม่คิดว่าจะบรรลุธรรมง่ายๆนะคะแต่จะทำไปเรื่อยๆ) สรุปแล้วงงตัวเองว่าทางใหนแน่ แต่อาการเห็นทางหางตามีบ้างนะคะมีบางครั้งที่แน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง ก็เลยหลอนๆอยู่เพราะอยู่คนเดียว อ้อ อีกอย่างนึงตอนที่มีคนใกล้ชิดมานอนที่บ้านช่วงเคลิ้มๆหลับเหมือนไปรับอารมณ์เค้ามาอารมณ์ประมาณด่าๆแช่งชักหักกระดูกใครหลายๆคนซึ่งเราแน่ใจว่าไม่ใช่ตัวเองแน่นอนเป็นเสียงเค้าแต่เหมือนเราพูดไปค่ะ บ่นๆหน่อยนะคะเพราะไม่ค่อยกล้าไปถามใคร พี่ใจดีมากค่ะขอให้จบกิจในชาตินี้นะคะ

 

ในตอนนี้เมิลยังไม่รู้ถึงอนุภาคนะคะ จะตั้งใจฝึกปัฏฐานกับรู้ให้บ่อยขึ้นนะคะ

แต่ช่วงนี้รู้ถึงพลังงานที่วูบไหว คลุมตัวอยู่ พลังงานไม่ได้นิ่ง แต่ไหวไปไหวมา ตามจิตเรา เช่นเวลาที่ดูหนังฟังเพลง ก่อนที่จะมีอาการรู้สึกมาถึงที่กาย ก่อนที่กายจะเกร็ง ก่อนที่จะมีความคิด จะรู้สึกถึงพลังงานที่ออกมาจากตัวก่อนเลย มันวูปไหวออกมาก่อนเลย คลุมทั้งตัว ยิ่งอารมณ์แรงนี่ยิ่งพลังงานยิ่งหนาแน่นพุ่งขึ้นมากว่าตอนปกติมากคะ

 

่ช่วงแรกๆ ที่ผมเอาจริงกับการปฏิบัติ ก็มีผู้หญิงมากระสิบข้างหูเสียงไพเราะและกังวาน และได้ยินหูข้างเดียวครับ แค่นี้ก็ถือว่ามีประสบการณ์ติดต่อกับโลกทิพย์แล้วครับ ถ้าฝึกไปเรื่อยๆ อย่างถูกวิธี อีกหน่อยอาจจะไปถึงขั้น คุยกันโต้ตอบเป็นเรื่องเป็นราว

 

+++ ตรงนี้สนุกมาก หากเป็น "ภพภูมิมนุษย์" พวกมนุษย์กำลังทำอะไรเอ่ย... 1. สวดมนต์กันยกใหญ่ (ไล่ผีหรือเปล่า) 2. ทำบุญกันยกใหญ่ (แผ่ส่วนบุญอุตลุด) 555 เมื่อ มองย้อนกลับมาแล้ว รู้สึกตรงนี้ยังไงบ้าง

อ่านตรงนี้อย่างฮาเลยค่ะ รู้สึกตรงนี้ยังไงบ้าง เป็นอะไรที่เหนือคำบรรยายจริงๆ