มีคำทำนายภัยพิบัติ พระยาธรรมที่ท่านทั้งหลายคิดว่าเชื่อถือได้กันบ้างหรือเปล่า

...โชคดีนะทุกท่าน...
ขอให้ปลอดภัยทุกคน


แล้วเจอกันที่..เมืองน้ำดำ

 

เดินทางปลอดภัย
ถึงที่หมายทั้งทางโลกและทางธรรมครับ

 

ผมต้องทำความรู้จักกับการอยาก แต่ไม่รู้ตัวว่าอยาก ให้ดีเสียแล้ว ที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นมัน แต่วันนี้เห็นมันเป็นครั้งแรก

 

-รู้ว่าเค้าหลอก แต่ยังยอมให้หลอก
-สร้างบารมีโดยลำพัง
-ทำบุญก็ต้องแอบทำ ใส่ในชื่อ ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม
-มีญาติมากมาย เพื่อนก็มีมากมาย แต่ทำไมเวลาทำอะไร จะต้องทำคนเดียว
4ข้อนี้ตรงมากครับ ผมกลัวคนอื่นคิดว่า ทำเป็นคนดี สร้างภาพ ชอบแอบๆทำไม่ชอบทำให้คนเห็น ไม่ชอบผู้คนมากมาย ออกไปข้างนอกก็ชอบออกตอนกลางคืน เพราะไม่มีคนเห็น หรือใส่เสื้อกันหนาวแบบมีหมวกคลุม คิดไปคิดมาคิดว่าตัวเองจิตป่วย หรือจิตอาจจะป่วยก็เป็นได้
-เพื่อนมักเกลียด เพราะเก่งกว่า เพื่อน ส่วนข้อนี้ไม่มี ผมเป็นคนรักษา กาย วาจา และจิตใจอีกฝ่าย แกล้งโง่และทำเป็นไม่รู้ไปกับอีกฝ่ายทั้งๆที่เรารู้ แต่เป็นคนไม่ชอบอวดหรืออยู่เหนือกว่าผู้อื่น อาจจะติดเป็นนิสัยมาตั้งแต่เด็กก็เป็นได้ เพราะไม่ชอบเป็นที่1 แต่ชอบเป็นคนสุดท้าย

 

ท่าน Zalievan ผมคิดว่า กายกับจิตทำงานร่วมกันมาโดยตลอด แต่วันนี้ผมสังเกตเห็นว่ามันนั้นไม่ได้ทำงานร่วมกันตลอด เพียงแต่มันสั่งกาย และมันก็ไปคิดอย่างอื่น อย่างเช่นจิตมันสั่งกายเดิน กายมันก็เดิน แต่จิตมันไม่รู้ว่ากายนั้นเดินเหยียบสิ่งใดบ้าง เพราะมันสั่งให้กายเดิน แต่จิตมันไปคิดอีกอย่างโดยปล่อยให้กายเดิน แต่มันจะกลับมาสั่งกายอีกทีหลังจากที่จิตมันคิดเสร็จ หรือ กายทำบางสิ่งบางอย่างเสร็จ หรือ มีบางสิ่งมากระทบกายทำให้รู้สึก ผมเลยเข้าใจคำว่า สติ ที่พระท่านสอนและบอกเราอยู่เสมอว่าให้มีสติ ทำอย่างมีสติ คือทำสิ่งใดก็แล้วแต่ ทำให้รู้ทั้งกายและจิต คนส่วนใหญ่นั้นตายเพราะไม่มีสติ ว่าแต่ สติ กับ สติสัมปชัญญะ นี้มันอันเดียวกันหรือเปล่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

 

คุณชีวินถามผิดคนแล้วครับ 555

ผมยังรู้อะไรได้ไม่ชัดขนาดนั้นครับ เอาแค่รู้ทันว่าวัน ๆ ตัวเองคิดอะไรบ้าง วัน ๆ ใจมันอยากทำอะไรอยากกินอะไรอยู่เท่านั้นผมก็พอใจละ
ผมยังมีความคิดว่าผม อาจจะยังเข้าใจวิธีการดูจิตได้ไม่ถูกต้องครับ เพราะเท่าที่ทำ ๆ มานี่ มีน้อยครั้งมากที่เมื่อรู้ว่าจิตไหลไปคิดแล้วจิตมันเกิดตั้งมั่นขึ้นมา แต่ก็ไม่ท้อ ยังทำ

ไม่นานมานี้เจอครูดี คุณซาตาน สอนดูกายเวทนา ดูเนื้ออารมย์ ตอนนี้ผมว่าจะเปลี่ยนไปหัดจับกายเวทนาแทนแล้วล่ะครับ

แม้ผมจะเป็นพวกชอบคิด ที่เหมาะกับการดูจิตก็จริง แต่ว่า ผมเห็นจิตยังไม่ชัด(เพราะยังไม่เกิดความเข้าใจการดูจิตสักเท่าไร ที่ผ่าน ๆ มา ผมสามารถทำให้จิตกลับไปตั้งมั่นได้แว้บเดียวเท่านั้นครับ)
ผมเห็นกายเวทนา ชัดกว่า ก็เลยว่าจะลองเปลี่ยนไปจับกายเวทนาให้ชำนาญก่อนแล้วค่อยไปทำอย่างอื่นแทน

 

ลองถามคุณซาตานดูดีกว่าครับ คุณซาตานเก่งมาก ๆ

 

ท่าน Zalievan เคยทำอะไรแล้วพลาดหรือเปล่าครับ ผมคิดว่าในขณะที่กายทำนั้น จิตแอบไปคิดโดยที่ไม่อยู่กับกาย เลยทำให้กายพลาด อย่างเช่น อุบัติเหตุ มีดบาดเป็นต้น

 

ประจำครับ
จนผมกลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองไปเลย

 

อย่างเช่นท่านกำลังตอบ จิตสั่งกายกระทำ แล้วจิตคิดว่าจะตอบอะไรดี กายก็หยุด เมื่อจิตคิดเสร็จ ก็สั่งกายอีกที

 

บางทีก็เหงาเนาะ

ที่เพื่อนทำกรรมฐานอย่างเดียวกันไม่มีให้ปรึกษา

แต่ในเมื่อคนเรามีความชำนาญไม่เหมือนกัน ก็ควรปล่อยให้คนอื่นทำสิ่งที่เขาทำได้ไปจะดีกว่า
ส่วนเราก็ทำในสิ่งที่เราทำได้ต่อไป

นอแรด.. ฝึกหัด

 

คุณซาตานเขาอดทนกะผมมากจริง ๆ ขอบคุณคร้าบบบบบบบ

 

ผมก็ไปมั้ยเป็นเหมือนกัน เราเกิดมาเป็นแบบนี้ ก็ต้องยอมรับมันให้ได้ แต่เมื่อมีอะไรเกิดขึ้น ให้คิดอยู่เสมอว่าไม่มีสิ่งใด ทุกสรรพสิ่งเหมือนกัน ที่เห็นนั้นไม่ใช่ของจริง

 

จิตมันแอบคิดครับว่า มันสามารถบังคับกายได้ ก็น่าจะมีทางบังคับสิ่งอื่นได้เช่นกันที่ไม่ใช่กาย เดี๋ยวจะลองหาวิธีดู พอดีอยากทำเหมือนมนุษย์ต่างดาว

 

สนุกกับการหลอนตัวเองด้วยการจับเนื้ออารมณ์ในกายเวทนา

 

ผมคิดว่า ผมยอมรับสภาพตัวเองมาได้สักพักหนึ่งแล้วครับ แต่ จนแล้วจนรอด แม้เราจะยอมรับสภาพแย่ ๆ ของตัวเองได้แล้ว เราก็ยังไม่รู้จักตัวเองได้ทั้งหมด

มันมีอะไรในตัวเราที่เราไม่รู้มาให้เรารู้จักได้เรื่อย ๆ ครับ

การทำความรู้จักกับตัวเองในตอนนี้ของผม มันเสี่ยงนรก เสี่ยงอบายภูมิเอามาก ๆ
เพราะผมตัดสินใจทำความรู้จักตัวเองโดย ปลดปล่อยด้านมืดของตัวเองออกมาให้หมด

แล้วดูว่า เวลาตัวเองทำเรื่องแย่ ๆ อะไร ลงไปแล้ว แล้วตัวเองรู้สึกชอบ ก็เก็บไว้หาทางแก้ไข ถ้าเวลาตัวเองทำเรื่องอะไรแย่ ๆ ลงไปแล้วเราไม่ชอบ ก็อ้อ เราไม่ชอบนะ ถ้าชอบก็อ้อ สิ่งนี้เรายังเลวอยู่ โกรธก็รู้ว่าโกรธ ไม่พอใจก็รู้ว่าไม่พอใจ ไม่อดกลั้น ไม่ข่มอารมณ์ ไม่ฝืนตัวเอง

แล้วลองทำอะไรดี ๆ ดูบ้าง อย่างเช่น หาฟังธรรมเปลี่ยนอาจารย์ไปเรื่อย ๆ ชอบก็ฟัง ไม่ชอบก็ฟัง เทียบกัน อันไหนชอบที่สุดเลือกหังอันนั้น แต่ การฟังธรรมที่ถูกต้องมันเป็นเรื่องที่เราทำได้ยาก เพราะเราไม่รู้ว่าธรรมะที่ถูกต้องเป็นอย่างไร เราต้องหาทางระแวง ระวังกันเอาเอง แต่ธรรมไหนที่ตรงกับความเชื่อของเรา เราก็หาฟังอันนั้น
เช่น ผมเชื่อว่านิพพานแล้วไม่เกิด ผมก็เลือกังอาจารย์ที่สอนว่านิพพานแล้วไม่เกิด

ต่อไปก็คงจะหาเรื่องดี ๆ ทำล่ะมั้งครับ ให้มีความรู้สึกด้านที่เป็นกุศลให้จิตได้ยึดเกาะบ้าง

ผมคิดว่าที่ผ่านมาที่การทำสมถะของตัวเองไม่ก้าวหน้าคงเพราะว่า ผมไม่ค่อยจะมีความสุขกับอะไรเลยนี่แหละมั้งครับ

ถามว่ากลัวนรกหรือเปล่า กลัวสิครับ จะเหลือเหรอ แต่มันก็ดีกว่าว่ากังวลว่าจะต้องลงนรก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แล้วไม่กล้าทำอะไร
แล้วทำไมยังทำ แลกกับความรู้สึกอิสระ เพื่อมีจิตใจที่ปลอดโปร่งในการเรียนรู้ธรรม เรียนรู้โลก เพราะผมเป็นคนความอดทนน้อย เมื่อมีทุกข์เวทนาเกิดขึ้น ใจมันก็ชอบปรุงเรื่องแย่ ๆ มาหลอกมาหลอนตัวเองทำให้ยิ่งทุกข์ ก็เลยช่างหัวมัน ไม่อยากสนนรกสวรรค์มันแล้ว(เป็นโทสะ) ลุยแบบบ้า ๆ มันโลด ***ผมรู้ว่ามันผิดครับ และเป็นวิธีที่ไม่ควรเลียนแบบ***
แล้วถ้าเกิดได้ลงนรกจริง ๆ จะทำยังไง ก็คงต้องยอมรับมันให้ได้แหละครับ

 

ยังไงครับ

 

ตอนนี้ผมเรียนรู้แค่ กาย กับ จิต เปรียบมันทั้งสองเหมือนน้ำที่ยังใส่อยู่ ส่วนสิ่งต่างๆที่เข้ามาหากายกับจิต ผมแยกออกไปอีกต่างหาก เหมือนมันเป็นสิ่งแปลกปลอมจากภายนอกที่ลอยอยู่ในน้ำ และดูมัน พิจารณามัน

 

คุณซาตานส่งปีติมาให้ผมสัมผัสน่ะครับ
ที่แปลกก็คือ ผมสัมผัสได้

และคุณซาตานก็สอนให้หาความรู้สึกที่คล้าย ๆ กัน กับปีติ (ความซ่านปนความสุข ที่ผมสัมผัสได้คือความอิ่มเอิบ ตื้นตัน ปนซ่าน) มาเพ่ง และฝึกให้มันไหลแผ่ไปทั่วร่าง

ผมสร้างได้แค่ความซ่านปนร้อนจากความรู้สึกซ่านที่เกิดขึ้นจากผมเอง อาจจะเพราะว่าผมไม่ค่อยมีใจเป็นกุศลเท่าไร และผมก็ทำให้ความรู้สึกปีติเกิดไม่เป็น ก็เลยเอาไอ้เอาความซ่าน ๆ ร้อน ๆ นี่แหละครับ เกร็งมัน และทำให้มันไหลไปทั่วร่าง
แรก ๆ ก็ทำไม่เป็นแหละ เพิ่งทำได้เมื่อกี๊ครับ

สนุกเลยล่ะ

ไม่รู้ว่าผมหลอนไปเองหรือเปล่า

*****
อันนี้ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า
เมื่อทำให้ความรู้สึกนี้มันเกิดได้แล้ว มันไม่หายไปง่าย ๆ ครับ ขนาดเลิกเพ่งแล้วมันก็ยังอยู่ ทำให้เราสามารถกลับไปเพ่งมันได้เรื่อย ๆ
*****