เรื่องเด่น ประสบการณ์จิตหลุดจากร่าง "หัวติดคาช่องเพดานห้อง!" เทคนิค+วิธีถอดกายง่ายๆ "แค่นอนเฉยๆ" ฉบับเราเองค่ะ

วันนี้อยากจะมาเล่าเหตุการณ์จิตหลุดจากร่าง และมาแชร์ประสบการณ์ + ทริคเล็กๆน้อยๆ ด้วยการนอนสมาธิถอดจิตแบบชิวๆ สบายๆ ให้ฟังค่ะ
***มีคำถามในบทความนี้ด้วย รบกวนเพื่อนๆ หรือผู้รู้ช่วยคำชี้แนะด้วยนะคะ



ขอเกริ่นก่อนนะคะอาการจิตหลุดออกจากร่างนี้เป็นบ่อยๆมาตลอด 2-3 ปีที่ผ่านมา เป็นเฉพาะตอนนอนเท่านั้นนะคะ เราเป็นคนที่ไม่นั่งสมาธิเลย เมื่อก่อนก็เคยศึกษาวิธีนั่งสมาธิ ไม่เคยรู้เลยค่ะที่เขาว่ากันว่า ระดับสมาธิ ระดับนั้นระดับนี้ ขั้นนั้นขั้นนี้ มันเป็นยังไง นิมิตรเป็นยังไง อุปจารสมาธิ ญาณ1 ญาณ2 การไต่ระดับญาณ การถอยระดับญาณยังไง เราไม่เคยเข้าใจ แม้แต่ศัพท์บาลี ศัพท์สำหรับกรรมฐานที่ใครแนะนำชี้แนะเรา เรางงค่ะ ต้องแปลแล้วแปลอีกจากกูเกิ้ล เมื่อก่อนเคยนั่งสมาธิก่อนนอนแป็ปๆ พอเริ่มเมื่อย เริ่มง่วง เริ่มอึดอัดก็จะล้มตัวลงนอนเลย เป็นคนไม่ค่อยมีความพยายาม ส่วนตัวเรารู้สึกว่านั่งแล้วมันไม่สบายร่างกายแล้วกระทบจิตใต หรือความรู้สึกเราไปด้วย นั่งนานๆทำได้ยากมากค่ะ เราเลยไม่ได้นั่งสมาธิมาเป็นปีๆแล้ว (อย่าว่ากันนะคะและอย่าทำตามค่ะ ไม่ดี!)

เข้าเรื่องกันค่ะ ปกติก่อนนอนจะเป็นคนที่ชอบจับความรู้สึกอยู่ที่กาย โดย "ไม่" คาดหวังว่าคืนนี้ฉันจะถอดกายให้ได้ คิดซะว่าถ้าถอดก็ดี ไม่ถอดก็หลับ อย่างน้อยก็ทำแบบนี้ก่อนหลับ ก็ทำให้หลับง่าย หลับสบาย

***วิธีถอดจิต
ก่อนอื่นต้องรู้อิริยาบถเวลาเรานอน รับรู้ถึงร่างกายทุกส่วนที่นอนอยู่ มือ แขน ขาลำตัว หรืออื่นๆทั้งหมด อยู่ในท่าทางใด แนะนำให้นอนหงายนะคะถึงจะถอดได้ง่าย และมือวางประกบไว้ที่กึงกลางอกให้รู้สึกว่าเราปลอดภัย เป็นสุข (ตรงนี้ยึดเป็นจุดรวมศูนย์กลางของเราค่ะ เรายึดจุดนี้เพื่อให้เกิดสมาธิ) ทำใจให้สบายโลกใบนี้ไม่มีอะไรเป็นสาระ ตอนนี้ เวลานี้มีเพียงร่างกายสุดท้ายนี้เท่านั้นที่เป็นจุดพักของเรา จุดกึ่งกลางของตัวเรานี้คือศูนย์กลางของทุกสิ่งในจักรวาล ปัญหาต่างๆวางลงไว้ก่อนนะคะ หายใจเบาๆสบายๆ ทุกอย่างว่างเปล่า เราเป็นเพียงจุดๆหนึ่ง ที่นิ่งอยู่ เฉยอยู่ สงบอยู่ ทุกอย่างหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว เหมือนเราหยุดเวลาไว้ สำคัญที่สุดเมื่อสบายแล้วอย่าเผลอหลับ!!! อย่าลืมโพกัสไปที่กึ่งกลางอกตรงที่มือเราสองข้างประกบกุมไว้ เบาๆ สบายๆ ไปเรื่อยๆ สำหรับคำบริกรรมต่างๆไม่มีค่ะ เราไม่ได้ท่อง ถ้าท่องเรามักจะชอบเผลอไปจับเอา ไปดูว่ามันว่ามันสั้น-ยาว ตื้น-ลึก เข้า-ออก มันผ่านส่วนไหนในร่างกายบ้าง ทำให้เรานึกคิด จดจ่อกับมัน (อันนี้เป็นความถนัดของใครของมันนะคะ ไม่ได้แนะนำว่า ห้ามท่อง) เพราะบางทีมันทำให้ขัดแย่งกับความว่างเปล่าของเราที่เรากำลังทำอยู่
ย้ำ!!! โพกัสที่บริเวณหน้าอกไปเรื่อยๆ รู้ว่ารอบๆ คือความว่างเปล่าและกายที่นอนนิ่ง เฉย..... (เมื่อถึงช่วงหนึ่งร่างกายที่เรารู้สึกๆปริ่มๆจะวูปหลับ แต่สติยังอยู่ยังไม่หลุด รู้ว่านี้กำลังก่ำๆกึ่งจะวูป (ฟังๆอาจจะงงๆ อันนี้อธิบายตามความรู้สึก) จากนั้นไม่ถึง 1 วินาทีด้วยซ้ำ มันไวมากร่างกายจะฟุ๊บเข้าโหมดที่เป็นพลังงานหรือคลื่นต่างๆ จะเกิดอาการแผ่ซ่านของคลื่นเหมือนแม่เหล็ก เกิดความรู้สึกหนึบๆ หน่วงๆ อยู่รอบตัวเราบริเวณทั่วร่างกายช่วงบน ชัดที่สุดบริเวณรอบศรีษะ เหมือนมันเป็นสัญญาณเตือนว่า ฉันพร้อมที่จะหลุดออกไปแล้วนะ!!! จับความรู้สึกนี้ไว้ค่ะ (ไม่รู้ว่าจะใช้คำพูดอธิบายอาการนี้ยังไง ถ้ามีใครที่ป็นเหมือนกันช่วยอธิบายเพิ่มหรือแชร้์ประสบการณ์กันได้นะคะ) แต่ส่วนตัวจะขอใช้คำว่า "พลัง" แทนความรู้สึกหนืบๆที่กล่าวมาค่ะ จะเกิดพลังตรงนี้แผ่ซ่านออกมาบางทีจะมีเสียง วิ๊งๆๆ หรือจี๊ดๆ ถ้าเอาความรู้สึกไปจดจ่อที่หู

พลังนี้จะแรงหรืออ่อนแต่ละครั้งไม่เท่ากัน บางคืนที่เกิดแรง แรงมากจนรู้สึกได้ว่าคลื่นนี้ทำให้ศรีษะของร่างกานที่นอนอยู่หนักตื้อมากแต่เป็นความรู้สึกที่ดีค่ะ จะได้ยินเสียงปรี๊ด หรือจี๊ดยาวๆขึ้นที่หู พลังนี้เราสามารถเร่งได้ (คล้ายกับเราบิดเร่งคันเร่งรถมอเตอร์ไซต์) เมื่อเร่งจนขีดสุดมันก็จะผ่อนลงมาเบาเองอัตโนมัติ เหมือนพลังอ่อนลงๆ แต่เราสามารถเร่งเพิ่มได้ บางครั้งหากเร่งสุด ความรู้สึกที่บอกกับเราเองคือ เหมือนมีพลังมาก มีกำลังมาก มีฤทธิ์มาก ยิ่งเร่งมันจะยิ่งแผ่ขยายออกกว้างขึ้นๆ (นึกภาพการฝึกวิชากำลังภายในๆหนังจีน ที่นั่งฝึกวิชาแล้วมีคลื่นลมปราณใสๆแผ่ออกมา น่าจะเห็นภาพชัดขึ้นค่ะ) มีครั้งหนึ่งแผ่จนเห็นท้องฟ้าไปจนถึงจักวาล อาจดูเว่อร์นะคะแต่มันคือสิ่งที่เรารู้สึกและภาพที่แสดงออกมาเป็นแบบนั้น (ตรงนี้เป็นการแช่ให้พลังอยู่กับร่างที่นอนอยู่ไปเรื่อยๆ เร่งๆ ผ่อนๆ ก่อนที่ร่างจะหลุดออกมา) ****น้อยครั้งค่ะที่จะแช่พลังนี้ไว้ได้ยาวๆ เพราะปกติแค่เสียววินาทีเมื่อเกิดพลังขึ้น ร่างกายก็จะดีดหลุด ปลิ้ว หรือเหวี้ยงก็ออกมาทันที!!!

มีครั้งหนึ่งที่พยายามแช่พลังอยู่อย่างงั้นไม่อยากให้ร่างหลุด เพราะอยากจะฝึกจำอาการนี้ให้ชิน ต่อไปจะได้เข้าสู่โหมดอาการนี้ได้ง่ายขึ้น (คิดเองเออเอง ไม่รู้ถูกหรือผิด มันเหมือนเป็นไปเองตามธรรมชาติที่เราควรจะฝึกทำบ่อยๆ) พราะอยากรู้ว่าเมื่อเร่งสุดๆมันจะจบยังไง เราก็เริ่มเร่งขึ้นๆ เรื่อยๆ ไต่ระดับไปเรื่อยๆ (นึกถึงปรอดวัดอุณหภูมินะคะ) ยิ่งเร่งเสียงจี๊ดก็ยิ่งดัง ยังมันส์ เสียงหวีดดังสุดๆ เหมือนอะไรแหลมๆจะทะลุหูออกมา ในหูเจ็บมากค่ะ แทบทนไม่ไหว (ไม่ทราบเหมือนกันว่าอาการเสียงนี้มีผลแค่ความรู้สึกว่าได้ยิน แค่ได้ยิน เป็นเสียงหลอกๆ หรือเสียงนั้นมันจะส่งผลจริงๆ ในทางวิทยาศาสตร์ต่อร่างกาย ต่อหูหรือเส้นเลือดสมองจะพังในอนาคตหรือปล่าว ใครรู้แนะนำหน่อยนะคะ) เมื่อเร่งสุดๆ จนขึ้นสูงขึ้นไปไม่ได้ต่อแล้ว และร่างก็กำลังจะดีดหลุดออก เลยนึกถึงภาพพระขึ้นมานึกถึงภาพรวมพระในปฏิทิณที่เคยเห็นค่ะรูปรวมเกจิดังๆต่างๆ เพราะภาพนั้นมันติดตามา เพราะตอนนี้ไม่รู้จะไปต่อยังไง และเจ็บหูมากๆ

เราคิดในใจ "ลูกควรทำไง ช่วยด้วย! ช่วยบอกแนวทางด้วย"

อีกเสียงหนึ่งตอบกลับมา "ค่อยๆ" "เบาๆ"

แล้วเหมือนเจ้าของเสียงนั้นเกี่ยวแขนซ้ายเราไว้ไม่ให้ร่างเราหลุดออกไปภาพตอนนั้นเห็นรูปพระท่านหนึ่ง แต่ไม่ชัดเจนค่ะ ไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร ลอยอยู่ในจักรวาล ถ้าตอนที่เร่งแรงขนาดนั้นเวลาหลุดไม่รู้จะปลิวไปไหนต่อไหน ตรงนี้แปลกเหมือนกันค่ะเรื่องเสียงที่เข้ามา

*****ครั้งแรกที่จิตหลุด
ย้อนกลับไปเมื่อ 2-3 ปีก่อน ครั้งแรกที่เกิดหลุดออกมา เราจะเดินจะยืนไม่เป็นท่าเลยคะ ล้มลุกคลุกคลานเนื่องจากร่างกายมันเบามาก เหมือนไม่มีแรงโน้มถ่วงใด ร่างกายเบาใส (นุกถึงภาพผีน้อยแคสเปอร์นะคะ แต่ไม่สว่างแบบนั้น) เมื่อออกมาได้บ่อยๆ พักหลังๆก็จะทรงตัวได้ดีขึ้น ระหว่างเขียนบทความนี้ก็นึกขึ้นได้ว่า ไม่มีความรู้สึกใดๆ ว่าเท้าเราสัมพัสพื้นเหมือนกายเนื้อนะคะ ถึงเราจะยืนนิ่งอยู่ก็ตาม(ใครเคยเป็นเหมือนกันบ้างค่ะ) พอออกมาก็เห็นสภาพจริงๆของบริเวณนั้นๆ ที่เราอยู่ จะชัดมาก ชัดน้อย ขึ้นอยู่กับพลังที่เราสะสม และช่วงเวลากลางคืน - กลางวัน ณ ตอนนั้นด้วยค่ะ

***ตั้งใจจะทำไม่ได้ ไม่ตั้งใจจะทำได้
ต้องขอบอกก่อนว่าสำหรับเราเอง เมื่อไหร่ที่เราตั้งใจว่า คืนนี้ฉันจะจดจอทำสมาธิแล้วหลุดออกมาให้ได้!!!! ว่างท่าเตรียมพร้อมมันจะออกมาไม่ได้ค่ะ แต่ถ้าเราไม่สนใจมัน แต่เราวางใจสบายๆเป็นปกติ มันก็จะออกมาได้ เมื่อไหร่ถ้า "ทุกอย่างลงตัว" โดยที่ไม่คาดหวัง ไม่อยากได้ มันจะสำเร็จ!! โดยจะมีสัญญาณเตือนก่อน (ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเวลาเราตั้งใจทำ ทำไมถอดไม่ได้?ใครทราบชี้แนะด้วยนะคะ)

****ทุกอย่างลงตัว
เมื่อไหร่ที่เราทำสมาธิบ่อยๆ "สมาธิ " ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงนั่งสมาธินั่งนิ่งๆนะคะ แต่หมายถึง การจับลมหายใจเข้าออกระหว่างวันบ่อยๆ รู้กายบ่อยๆ แต่ไม่ได้ทำตลอดเวลาเพราะวันๆก็ต้องเอาใจไปจดจ่อ วุ่นวายกับการทำมาหากินค่ะ ส่วนตัวจะทำเวลานั่งหน้าจอคอมแล้วไม่มีงานเข้ามา ทำสมาธิจับลมเข้าออกเรื่อยๆ ไม่บริกรรม เหมือนตามลมหายใจหนะค่ะ โดยเก็บเล็ก เก็บน้อย ไปเรื่อยๆ หลายๆวัน หลายๆสัปดาห์ หลายๆเดือนเข้า เหมือนเป็นการสะสม "พลัง" ที่กล่าวเพื่อถอดจิตค่ะ

**** สัญญาณเตือน
เมื่อ" พลัง" ใกล้เต็ม มักจะมีความฝัน มีภาพต่างๆ เกิดให้เห็นในฝันบ่อยๆ เห็นอะไรในแปลกๆ หรือมีความฝันที่ชัดเจนเป็นเรื่องเป็นราว นั้นคือร่างกายกำลังจะบอกเราแล้วว่า "พลัง" ใกล้พร้อมแล้วนะ ไม่เกิน 3 วัน 7 วัน จะมีการถอดกายแน่นอน

*****เงื่อนไข
มีข้อแม้นะคะ ถ้าช่วงไหนมีเรื่องรบกวนจิตใจมากๆ เศร้า หดหู่ จิตใจไม่สดใส หรือไปหลงไปยึดติดอะไรมากๆ จิตมีกิเลสตัณหา หรือบางทีฝักใฝ่เรื่องทางเพศมากไป จิตจะไม่ค่อยหลุดออกมาค่ะ เหมือนว่าจะลดทอนพลังเราด้วยซ้ำ!!! (เป็นธรรมดาของปุถุชนเราค่ะ รัก โลภ โกรธ หลง สำหรับเราการมุ่งมั่นกับการทำสมาธิมากไป บางทีเราก็จะเครียดซะเองนะคะ ดังนั้นทำแบบสบายๆ ไม่มุ่งเป้า คาดหวัง ***ทำได้ก็ดี ทำไม่ได้ก็เผลอหลับไป)

ล่าสุดเมื่อคืนที่ผ่านมา หลังจากตัวเองหลุดลอยอยู่ในห้องสักพัก ใจก็คิดอยากออกไปข้างนอก ทำไมถึงอยากไปข้างนอกหละ? เพราะที่ผ่านมาเคยพยายามออกไปด้วยตัวเองอยู่หลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ ถ้าออกไปได้ก็ต่อเมื่อแรงดีดตอนร่างออกมีเยอะ ทำให้ร่างปลิ้วไปยังที่อื่นๆ หรือบางทีก็เป็นลมหลมุหอบเอาไปเอง) สำหรับครั้งนี้เหมือนครั้งอื่นๆ คือ แรงดีดไม่เยอะเลยหลุดออกมาแค่ในห้อง ก็มาทดสอบอีกครั้งเหมือนการที่เราได้เรียนรู้ไปเรื่อยๆค่ะ จะต้องพยายามทำอะไรที่ไม่เคยทำ (ตรงนี้ขึ้นอยู่กับพลัง หรือสติของเราด้วยค่ะ ว่าทุกอย่างจะแจ้งชัดแค่ไหน สติมีมากก็ทำอะไรได้มาก) ตอนนี้คิดแค่ลองออกไปจากห้องด้วยตัวเองให้ได้!!! ประจวบเหมาะตอนนั้นร่างลอยไปใกล้เพดานเลยตั้งใจจะทะลุผ่านเพดานลอดออกไปเพื่อผ่านหลังคาห้อง แต่!!!!พอกำลังเขาหัวลอดเข้าเพดานไปปรากฏว่าหัวเข้าไปได้แค่ครึ่งหัว อีกครึ่ง......
หัวติดคาอยู่ค่ะ!!!!!! มองลงมาก็เห็นเท้าตัวเองลอยเหนือพื้นข้างล่างสูงเอาเรื่องอยู่ แต่ไม่เคยกลัวตายค่ะ เพราะใจรู้ว่าอยู่แล้วว่านี้ไม่ใช่ร่างกายเนื้อของเราจริงๆ (ใครพึ่งถอดครั้งแรกอาจจะกลัวจดร่างดีดกลับไปได้ค่ะ) เราพยายามดึงหัวเข้า - ออกก็ไม่ได้ หัวคาอยู่อย่างงั้นสักพักใหญ่ ใจก็คิดจำทำยังไงดีๆๆ เริ่มกังวล ถ้าปกติถอดออกมาจะไม่คงอยู่นานขนาดนี้ พลังก็จะหมดแล้วร่างดีดกลับไปที่ร่างที่นอนอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้พลังก็ยังหมดสักที รู้สึกว่าบริเวณหัวและคอเริ่มมีความรู้สึกเจ็บแบบตื้อๆ หนืดๆ บีบๆ ดันๆ เหมือนโดนล๊อคไว้ด้วยแรงแม่เหล็กมากขึ้นๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่ดีเอาซะเลย เราจะทำยังไงดี เลยนึกถึงร่างกายเราที่นอนอยู่เสี้ยววินาทีก็ฟุ๊ป!!!! ความรู้สึกมาอยู่ที่ร่างกายจริงๆที่นอนอยู่บนเตียง........แต่ความรู้สึกหนึบที่หัวกับคอที่เกิดจากการติดเพดานยังติดกลับมากับร่างจริงที่นอนอยู่ สักครู่หนึ่งอาการจึงก็ค่อยๆหายไป แปลกประหลาดจังทำไมร่างกายที่ถอดไปจึงมีความรู้สึกได้น่ะ? ประสบการณ์ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ไม่คาดฝันมากก่อนว่าจะเกิดอุบัติเหตุแล้วเกิดอาการเจ็บจากร่างที่ถอด มาสู้ร่างที่นอนได้แบบนี้ เพราะปกติจะไม่เจ็บไม่ปวดแม้ว่าจะชด จะกระโดด จะหล่นลงจากที่สูง และมีแค่ทะลุออกไปแล้วเป็นแบบมืดๆไปเลย หรือถ้าทะลุไม่ได้ก็จะลอยไปชนพนังชนเพดานเหมือนนักบินอวกาศ

ที่ได้เล่ามานี้เป็นเพียงประสบการณ์ส่วนตัวบางส่วนท่านั้น จากการลองผิดลองถูกเรียนรู้ด้วยตนเอง จะเล่าให้ใครฟังก็กลัวเขาว่าเราเพ้อค่ะ เผื่อเพื่อนๆคนไหนเคยเป็นเหมือนกันอยากให้มาแชร์หรือชี้แนะยินดีนะคะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ ไว้มีโอกาศจะมาแชร์ประสบการณ์ถอดกายครั้งอื่นๆ การเจอวิญญาณ พูดคุยกับอะไรแปลกๆ ให้ฟังครั้งหน้านะคะ
ขอบคุณค่ะ

 

+++ อาการที่กล่าวมานั้น "ถูกต้องแล้ว" มันเป็นอย่างที่กล่าวมาทั้งหมด

+++ ให้เปรียบเทียบกับกระทู้ "ฝึก กรรม-ฐาน ด้วยภาษาที่เข้าใจง่าย"

+++ อยู่ข้างล่าง ในห้องนี้แหละ วิธีการที่คุณทำ ตรงกันกับการฝึกในกระทู้

+++ ในส่วน "การอธิบาย" ให้อ่านผ่าน ๆ ไปเฉย ๆ

+++ ให้เน้นในส่วนของ "วิธีทำ" ก็จะทราบเองว่า "เหมือนกัน"

+++ ให้เปรียบเทียบกับ โพสท์ที่ 7 ก็จะทราบได้เอง นะครับ

 

จริงๆไม่ค่อยสันทัดเรื่องนี้มาก แต่เรื่องที่หัวคุณติดเพดาน เราคิดว่าพอรู้ว่าจะแก้ยังไง
เรื่องถอดจิต เราไม่ค่อยรู้เรื่องมาก เคยแต่นอนทำสมาธิอยู่แล้วมันออกไปเองครั้งนึง
กับครั้งอื่นๆคือมันออกไปเองตอนนอน

ถ้าตอนที่ออกได้ครั้งแรกตอนนั้นเรานอนทำสมาธิอยู่ กำหนดความว่างแผ่ออกไปเต็มที่
ครั้งนั้นทำได้ดีที่สุดแผ่ออกเต็มที่ที่สุดจนไม่สนใจร่างกายแล้ว พอกำหนดแผ่เต็มที่สุดแล้ว
ร่างที่ซ้อนทับกายมันโดนแรงดึงรวบหดเข้ามาอยู่จุดเดียวในกลางร่างกาย
พออยู่จุดเดียวแล้วมันก็มีร่างโปร่งปรากฎขึ้นมาและลอยขึ้นไปจนเกือบติดเพดาน
แต่ครั้งนั้นเราบังคับร่างไม่ได้ มันลอยขึ้นๆ พออยากตื่นก็ฝืนอยู่สักพักเพราะอยู่ในร่างแล้ว
แต่ยังขยับร่างกายไม่ได้ สักพักจึงจะขยับตัวได้

ส่วนครั้งที่เหมือนจะบังคับได้ มันออกไปเองตอนนอน ก็กำหนดสติไว้ตอนนอน
ร่างกายเบาๆเลยลองยืนดูเลยรู้ว่ามันหลุดออก หลังจากนั้นจะลงบันไดต้องใช้กำลังจิตอยู่เหมือนกัน
ในการพาร่างกายลอยไป คือมันก้าวเดินไม่ถูก กำลังจิตที่มีใช้สั่งให้ลอยไปอย่างเดียว
ลอยลงบันไดไป (ตอนนั้นเพิ่งรู้ว่าแค่จะบังคับให้ลอยไปตามทิศที่ต้องการ ต้องใช้ความตั้งใจมาก
อยู่เหมือนกัน ไม่งั้นมันไม่ไป)

ตอนนั้นเห็นมือตัวเองมันโปร่งๆ
ลอยลงมาชั้นล่างของบ้านแล้วและจะออกประตูเหล็กดัด
เราเห็นประตู กะว่าจะทะลุผ่านไป ปรากฎว่ามันไม่ทะลุ หัวดันๆอยู่ที่ประตูอยู่อย่างนั้น
เราเลยตั้งจิตใหม่ทำใจสบายๆ คิดว่าประตูมันเปิด และเราจะผ่านไป พอตั้งจิตใหม่สบายๆ
คิดว่าประตูเปิดมันก็จะผ่านไปได้
(ถ้าคิดว่ามันมีมันก็มี ถ้าคิดว่าผ่านได้มันก็ไปได้)
เราก็อยู่ในรั้วบ้านสักพัก หลังจากนั้นอยากกลับเข้าร่าง พอคิดจะกลับก็ตื่นขึ้นมาทันที

เราเลยคิดว่าที่หัวคุณติดเพดานเพราะคุณคิดว่ามันเป็นเพดานที่หัวผ่านไปไม่ได้ค่ะ
จิตเราถ้าคิดว่าสิ่งไหนมันมีอยู่หรือคิดว่ามันผ่านไม่ได้ จิตมันก็จะผ่านไปไม่ได้น่ะค่ะ

 

สาธุๆๆ ขอรับ

 

+++ ถูกต้อง ตามนี้ครับ

 

ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยแนะนำนแนวทาง
ไม่ทราบว่าพอจะสอบถามได้ไหมค่ะว่าแนวทางนี้เรียกว่าอะไร
เป็นไปตามแนวทางของครูบาอาจารย์ท่านใด
ขอบคุณค่ะ

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ และที่ช่วยมาบอกเล่าประสบการณ์นะคะ ยังดีใจที่มีคนที่เป็นเหมือนเราบ้าง ต่อไปจะลองทำดูค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ

 

ฟังในอีกมุมนะครับ


ประเด็นแรกเอาฮาพอได้แต่อย่า
ไปสนใจเลยครับ
เพราะมันดูเหมือนไม่ยึดก็จริง
แต่มันเป็นกิเลสอย่างหนึ่งเรียกว่า
กิเลสธรรมครับ คือมันจะทำให้เราไม่สนใจ
ในเรื่องของการเจริญสติและเดินปัญญาครับ
แต่จะสนใจแต่เรื่องทางด้านนามธรรม
ต่างๆแทน สนแต่เรื่อง ที่ออกแนวพิเศษๆครับ

ประเด็นต่อมา การที่ดวงจิตใดก็ตาม
สามารถออกจากกายไปได้ โดยที่ไม่สามารถ
ควบคุมตัวจิตได้ หรือควบคุมกายอีกกายของตนเองได้นั้น. ทางปฎิบัติเราเรียกว่า
กำลังสติทางธรรม ที่ได้จากการเจริญสติ
ในขีวิตประจำวันเรามันน้อยครับ
พูดง่ายๆว่ายังอ่อนครับ
เช่น ออกไปหกคะเมนตีลังกา โชขัดโชเซ ออกไปแล้วไปปรากฎสถานที่นั้นเลย หรือออกไปแล้วไม่รู้ว่าที่ไหน ไม่ว่าจะด้วยความชำนาญและความเร็วเพียงแค่หายใจ ๒ ถึง ๔ ครั้งแล้วทำได้. ทั้งหมดนี้ ฟ้องว่ากพลังสติทางธรรมที่จะควบคุมจิตและกายอุปโลกน์เรามันน้อยครับ. มันไม่ใช่เรื่องที่ดี มันเป็นเรื่องที่ต้องปรับปรุงและปรับเปลี่ยนทัศนะคติอย่างเร่งด่วนด้วย ม 44 ครับ

และการไปได้เฉพาะบริเวณโลกมนุษย์
อะไรพวกนี้ ไม่จำเป็นต้องฝึกอะไรมาก่อน
ก็สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคนเป็นเรื่องปกติครับ

มีหลักสังเกตุ ณ ครับ ว่าเราออกในกำลังระดับไหน. ถ้าออกในกำลังสมาธิระดับ๑.อุปจารสมาธิ สภาพแวดล้อมเราจะรู้สึกว่ามันเงียบเป็นปกติคล้ายเราลืมตาปกติ
และเราจะเหมือนมีตาเดียวมองคุยกับโน้นนี่นั่นได้ แต่เราจะไม่เห็นตัวเอง คือมองไม่เห็น
แขนขาเราครับ และเราจะเหมือนไม่มีส่วนร่วมในสังคมนั้น คือจะเห็นเราแค่บางกลุ่ม
๒.ถ้าออกในกำลังระดับฌาน ๔ จะไม่เงียบครับ เรียกว่าเสียงลมพัด แต่ความรู้สึกเราเนี่ยคือได้ยินแบบหูแทบแตกครับ

ทั้ง ๑และ๒ สามารถเกิดขึ้นได้แม้ไม่เคยฝึกอะไรมาครับ

ของคุณนั้นมันไม่เรียกว่าฤิทธิ์นะครับ
มันเป็นผลของการรวมสัมผัสภายในที่คุณมี
บริเวณท้องแล้วมันไปหนุนทางด้านการเห็นทางนามธรรมครับ ด้วยที่มันไปเกี่ยวกับจิต
ด้วยบางส่วน คุณเลนอาจรู้สึกว่ากำหนดได้สั่งได้ จริงๆมันก็เป็นไปตามสัญญาในจิต
ที่ตะต้องใช้ร่วมกับการออกคำสั่ง
แล้วไปออกกรือไปแสดงให้เห็นทางตานะครับ. ไม่รู้ว่าจะเข้าใจหรือเปล่า แต่เล่าให้ฟัง
เฉยๆ เกรงจะเข้าใจอะไรผิดไปครับ

ทางปฎิบัตินะครับถ้าจะเราพัฒนาที่มัน
ส่งผลต่อการพัฒนาคุณภาพทางจิตเรานะครับ เราควรเข้าใจว่า. จิตหรือกายทิพย์ถ้า
มันจะออกเราจะบังคับไม่ให้มันออกครับ
หรือถ้ามันจะไปไหนเราจะตามมันไปตลอดครับ. ไอ้ที่บังคับหรือตามตลอดคือกำลังสติทางธรรมที่ได้จากการเจริญสตินั่นหละครับ


ในระดับที่ปลอดภัยที่จะให้เราปลอดภัย
ทั้งกายและจิตนั้น มันจะเป็นอย่างนี้นะครับ

ข้อ ๑.นั้นเราจะต้องรู้ก่อนว่าจะไปที่ไหน
และสติทางธรรมจะต้องทันในระหว่าง
ที่กำลังจะเดินทางไปถึง ไม่ใช่อยู่ดีๆไปโผล่เลย โดยที่ไม่เห็นจิตระหว่างเดินทางนะครับ
และ ๒. ถ้ากำลังระดับสูง เราจะค่อยๆลุกขึ้น
จากกายปกติเรา เหมือนเรากำลังยกหลังขึ้นมาจากเตียงในท่านอนหงายและ เราจะรู้สึกได้ว่า มันเหมือนมีสายใยอะไรบ้างอย่างมันอยู่ข้างหลังเราครับ และอย่างบอก ถ้ามีลม
มันจะรู้สึกว่าดังแบบหูแทบแตก เหมือนมีคน
มาสตาร์รถชอบเปอร์ ข้างๆเราครับ
แค่เดินเนี่ยกรือกะโดด มัเสียงการแหวกอากาศ แบบรู้สึกแทบแตก

นึกภาพนะแค่เรานิ่งๆหน่อย เสียงเข็มนาฬิกา
เดินเรายังได้ยินนี่แค่ปญมฌานครับ
ถ้าฌาน ๔ จะขนาดไหน เพราะมันตัดร่างกายได้ชั่วคราวเเล้วครับ

และถ้าทำได้ เราควรจะไปต่อทาง
แยกรูปแนกนามครับ และเดินปัญญาต่อครับ
อย่าไปสนใจ
พวกนามธรรมต่างๆที่เห็น
ส่วนจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลก็ทำไป
จะเจอระดับสูงแค่ไหน ก็ให้เฉยๆครับ

ถ้าเดินปัญญาได้ ความเข้าใจทางนามธรรม
เราจะดีขึ้นเองและจะไม่ยึดด้วยครับ


ที่เขียนต่อไปนี้ถ้าไม่เข้าใจทางกิริยา
แสดงว่ายังเข้าออกฌานไล่ระดับฌานยัง
ไม่ได้.

“ลมหายใจเข้าออกเดิมนั้นลึกปกติ
แต่มีคล้ายลมหายใจอีกสาย
ที่มาจากฐานสัมผัสภายในที่ท้องเปลี่ยนเป็นเส้นคล้ายลมหายใจมาตัดลมหายใจปกติ
ที่บริเวณปลายจมูก แต่กลับไม่มีผลกลับลมหายใจปกติภายในลมหายใจเจ้าออกครั้งนั้น
การ ไต่ระดับฌานกับจำนวนรอบในการเข้าออกฌาน ต่างกันความแนบชิดของกะเเสที่
มาตัดลมหายใจที่บริเวณปลายจมูกกับกะแส
ลมปกตินั่นแล”

ปล. สิ่งที่ภูมิไม่มีกายทำไม่ได้แบบเรา
คือการสร้างสติทางธรรมเพราะมันต้องอาศัย
นามกับรูปร่วมกันถึงสร้างได้นะครับ
เพราะฉนั้นการมีกายให้สร้างสติจะดีกว่า
การที่ไปอยู่ในโหมดที่ไม่มีรูปกาย
เพราะมันสร้างสติทางธรรมไม่ได้มีแค่ไหน
ตอนมีกายพอเป็นนามก็มีแค่นั้นนะครับ
**มายาจิต เป็นแค่กลจิตชนิดหนึ่ง
แม้จะเห็นด้วยตาเปล่ายังยึดไม่ได้เลยครับ**


*บุคคลที่ไม่ยึดทั้งรูปธรรม
และนามธรรม
บุคคลเหล่านี้
มักจะมีคุณวิเศษในตัวครับ *

แค่เพียงแต่เล่าให้ฟังครับ ^_^

 

ขอบคุณที่ช่วยชี้แนะค่ะ ^^

 

คุณ nopphakan พูดเหมือนอาจารย์เราเลยค่ะ (อยากพูดว่า คุณ nopphakan มีลักษณะการพูดเหมือนอาจารย์เรามาก จนหลายครั้งเรารู้สึกแปลกใจมากคล้ายจะเป็นท่านอาจารย์ แต่คงจะไม่ใช่ อาจเป็นเพราะคุณธรรมที่มีสูง เลยอาจมีความคล้ายๆกัน)

ท่านอาจารย์เคยบอกเราว่าหากจิตออกจากร่างแล้วควบคุมร่างไม่ได้แปลว่าสติยังอ่อน
ท่านอาจารย์จะเน้นให้กำหนดสติ และไม่ค่อยอยากให้สนใจในเรื่องอื่นๆ
ท่านจะเน้นให้ทำการเจริญสติเป็นหลัก

จริงๆตอนนั้นที่ออกไปแล้วเหมือนจะบังคับร่างได้ สถานที่ที่ไปคือบ้านหลังเก่าที่เคยอยู่ ไม่ใช่บ้านปัจจุบัน เพราะตอนนั้นออกจากร่างได้ ไปที่ประตูห้องและจะออกนอกห้องแต่เกิดความกลัว เลยนึกถึงพระที่บ้านหลังเก่า แล้วมันก็มาโพล่ที่บ้านหลังเก่าหน้าพระพุทธรูป พอพนมมือไหว้พระเลยเห็นว่ามือมันโปร่งๆ พอไหว้พระแล้วก็อุ่นใจและหายกลัว แล้วเริ่มสำรวจที่บ้านนั้น

ตอนนั้นถามท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์บอกว่าจิตออกจากร่างจริง แต่ท่านไม่บอกอย่างอื่น เช่นไม่บอกว่าที่เห็นนั้นจริงหรือไม่จริง

สาธุกับท่าน nopphakan ด้วยน่ะค่ะ ท่านnopphakan มาตอบนี้ทำให้นึกถึงท่านอาจารย์เลยน่ะค่ะ

 

+++ แนวทางนี้ เกิดจาก "อานาปานสติ/พุทโธ"

+++ เมื่อถึงเวลา "วางลมหายใจ + คำบริกรรม" ก็จะเกิด "ความรู้สึกตัว ทั่วถึง" ทุกครั้ง

+++ หลังจาก "รู้" ชัดเจนว่า "มันต้องมาลงที่ตรงนี้" ก็เลย "เริ่มต้นที่นี่ซะเลย"

+++ อย่างที่ "กระทู้ที่ผมสอน" ทุกอย่างให้ "เริ่มที่ ความรู้สึกทั้งตัว" นั่นแหละ

+++ ณ ขณะที่ "ความรู้สึกทั้งตัว" เกิดขึ้น และ "ดำรงค์คงอยู่"


+++ แนวทางนี้เรียกว่า "สติสัมโพชฌงค์" ซึ่งจะเป็น "สติครองฌาน" ทุกประการ

+++ เป็น "สติ" ที่เหนือกว่า "ฌาน" ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็น "รูป/อรูป" ก็ตาม

+++ ผมได้ตอนเป็น "พระป่าสายหลวงปู่มั่น" เมื่อ 30 กว่าปีก่อน

+++ คำตอบคือ "แนวทางใน สายพระป่า หลวงปู่มั่น" นะครับ

 

"สติสัมโพชฌงค์ " ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ อ่านคำนี้แล้วรู้สึกชอบคำนี้จัง
ขอบคุณที่ช่วยมาตอบนะคะ จะติดตามกระทู้ฝึก กรรม-ฐานง่ายด้วยภาษาที่เข้าใจ เรื่อยๆค่ะ

 

+++ จะอธิบายโดยใช้ "การปฏิบัติของคุณ" เป็นองค์ประกอบ เพื่อความเข้าใจใน "มรรคปฏิบัติของตัวคุณเอง" ดังนี้
==================================================
+++ จาก http://www.nkgen.com/35.htm

โพชฌงค์ ๗ องค์แห่งการตรัสรู้

"ภิกษุทั้งหลาย โพชฌงค์ ๗ ประการเหล่านี้ เป็นธรรมทําให้มีจักษุ ทําให้มีญาณ

ส่งเสริมความเจริญแห่งปัญญา ไม่เป็นข้างความคับแค้น เป็นไปเพื่อนิพพาน"

(สํ.ม. ๑๙/๕๐๒/๑๓๗)

กุณฑลิยะ : ข้าแต่ท่านพระโคดมผู้เจริญ ก็ธรรมเหล่าไหนที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์?

พระพุทธเจ้า : ดูกรกุณฑลิยะ โพชฌงค์ ๗ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์.

กุณฑลิยะ : ข้าแต่ท่านพระโคดมผู้เจริญ ก็(แล้วยังมี)ธรรมเหล่าไหนที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังโพชฌงค์ ๗ ให้บริบูรณ์?

พระพุทธเจ้า : ดูกรกุณฑลิยะ สติปัฏฐาน ๔ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมยังโพชฌงค์ ๗ ให้บริบูรณ์.
==================================================
+++ โพชฌงค์ 7 เป็นการ "ทำสติปัฏฐาน" แล้วเกิดความต่อเนื่องจนเป็น "สมาธิ (แปลว่า ตั้งมั่น)"

+++ โดยมี "สติรู้" เป็นฐาน ในยามที่ "สติเดินผ่าน องค์ฌาน" ผมเรียกว่า "สติครองฌาน"

+++ เมื่อ "สติรู้" สามารถ "ตั้งมั่น (สมาธิ)" ณ ขณะที่ "จิตผ่านกองฌานต่าง ๆ"

+++ สติรู้ จะเป็นเอกภาพ ประดุจ "น้ำกลิ้งบนใบบัว ไม่เกลือกกลั้วระคนกัน" กับ ฌาน

+++ ณ ขณะที่ "ฌานเกิดขึ้น ฌานตั้งอยู่ รวมทั้งการ เปลี่ยนฌาน และในที่สุด ฌานดับไป" ก็ตาม

+++ "สติรู้" ก็ยัง "ดำรงค์อยู่เช่นนั้นเอง" ด้วยตัวมันเอง พ้นจาก "ฌาน" ทั้งมวล

+++ ขั้นตอนที่ "สติเดินผ่านสภาวะธรรม (ฌาน) ทั้งหมด" นี้ เรียกว่า "ดำรงค์สติมั่น รู้ ธรรมเฉพาะหน้า"

+++ จะอธิบาย "การปฏิบัติของคุณ" กับขั้นตอนทั้ง 7 ของสัมโพชฌงค์ ดังนี้

+++ การจับ "ความรู้สึกที่กาย" เป็นอาการของ "1. สติสัมโพชฌงค์"

+++ ตรงนี้เป็นการ "เลือกเฟ้นสภาวะ ที่เหมาะสมกับการ ตั้งฐาน" เพื่อให้ "สติสามารถดำรงค๋ได้ไม่ยาก"

+++ และตรงนี้แหละที่เป็น "2. ธัมมวิจยะสัมโพชฌงค์"

+++ อาการที่สามารถ "ประคองสติ ได้ไม่หลุด" ตรงนี้คือ "3. วิริยสัมโพชฌงค์"

+++ ตรงนี้แหละที่เป็นอาการโดยตรงของ "4. ปีติสัมโพชฌงค์"

+++ ไม่ว่า "พลัง" จะรุนแรงเพียงใดก็ตาม ก็ยัง "รู้อยู่ดี" ตรงนี้คือ "สติเดินผ่านปิติ"

==================================================

+++ ตรงนี้จัดเป็น "2. ธัมมวิจยะสัมโพชฌงค์" ในระดับ "พลัง" เรียกว่า "เลือกเฟ้นธรรม"

+++ ตรงนี้เป็นเรื่อง "เข้า/ออก เร่ง/ลด ตรึง/แช่/อยู่" อันเป็น "วสี 5" ในกระทู้ "ฝึก กรรม-ฐาน"

+++ ตรงนีมีใน "กระทู้ฝึก" ที่ผมเรียกมันว่า "จิตคำราม" เมื่อผ่านตรงนี้ไปก็จะไปถึง "จิตเปล่งรังสี" ได้ ในกระทู้ฝึก

+++ ตรงนี้ "เป็นความจริง" และออกได้จริง ๆ "ไม่ใช่แค่เห็น" และ "มันไม่ได้เป็นนิมิต/มโน" มันต่างกันโดยสิ้นเชิง

+++ มัน "คิดเอง/มโนเอง ไม่ได้" แต่ ไม่ควร "ออกเองโดยพละการ" ตรงนี้เป็น ดาบ 2 คม "มีคุณอนันต์ แต่ก็ มีโทษมหันต์" เช่นกัน

+++ หากไม่มีการฝึกที่เป็น "กิจจะลักษณะจริง" อันตรายอาจมีได้ "ทุกขณะจิต" ขั้นต่ำที่สุด คือ "หลงอวกาศ"

+++ "สติรู้" จะต้องถึงขั้น "ไร้อัตตา" เสียก่อน จึงจะ "เอาตัวรอดปลอดภัย" ได้ ตรงนี้ขอ "ย้ำเตือนด้วยความปรารถนาดี" นะ

+++ คราวหน้าให้ "ฝึก เร่ง/ลด ตรึง/แช่/อยู่" ในขณะที่ "ออกมานอกร่างด้วย" แล้วก็จะถึงขั้น "ไม่ต้องอาศัยร่าง (ตาย) ก็ฝึกต่อยอดไปได้เรื่อย ๆ"
==================================================

+++ คงไม่มีปัญหาแล้วนะ ว่า "กายที่แท้จริง คือ อะไร" นรก/สวรรค์/พรหม ต่าง ๆ ล้วนมีสิ่งที่เรียกว่า "กาย" ทั้งสิ้น

+++ กายนี้แหละที่ "เสพ" ทุกข์/สุข ในสภาวะสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ทุกชนิด (หัวโดนเพดานล็อค ถอนมาแล้วก็ "ยังเจ็บอยู่")

+++ ก็ กายนี้นี่แล... ที่เปลี่ยนสภาพไปมา ตามกำลังของ "สติ VS กิเลส"

+++ ดังนั้น "ทุกข์/สุข อบาย/สบาย" มีอยู่จริง แม้ในขณะที่ "ไร้สภาพกายเนื้อ"

+++ นี่แล... อย่าประมาท หากยังไม่สามารถ "ฝึกฝน จนเอาตัวรอด ในสภาวะที่ ไร้กาย" ได้แล้วละก็

+++ สภาพที่ "ไร้กาย" นี้มัน ยาวนาน ต่างกับเวลาของ ภพที่ใช้กายเนื้อนี้ แน่นอน
==================================================

+++ ตรงนี้ "ให้หยุด แล้วแช่ อาการหยุด" ไว้อย่างเดียว โดยตัดอาการ "ข้างล่าง" นี้ออกไป

+++ เหลืออยู่แค่ "กายหยุด จิตหยุด" โดยไร้สิ่งที่อยู่ "ภายนอกกาย"

+++ อาการนี้ จะเป็น "5. ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์" คือ "หยุดสนิท ทั้งกาย/จิต"

+++ จากนั้น "ให้อยู่ในอาการของ ปัสสัทธิ" นี้จนมัน "มั่นคงได้ด้วย ตัวของมันเอง"

+++ ถึงตรงนี้แล้วก็จะเป็นอาการของ "6. สมาธิสัมโพชฌงค์"

+++ ให้ปล่อยเอาไว้เฉย ๆ จนอาการ "มั่นคง จางคลายสลายไป"

+++ เหลืออยู่แต่ "สติรู้" ที่เป็น เอกเทศ เพียงอย่างเดียว

+++ ซึ่งจะเป็น "อุเบกขา ไม่เกาะเกี่ยว กับสิ่งใดทั้งปวง"

+++ "สิ่งใดจะเกิด สิ่งใดจะดับ" ก็ไม่ไปเกาะเกี่ยวด้วย ตรงนี้เทียบได้กับ "เนวสัญญา"

+++ จากนั้น จึงเกิดอาการ "วางทุกอย่างที่ เกิด/ดับ" ออกไปจน "พ้นจาก เกิด/ดับ" ทั้งปวง

+++ อาการของ "สติรู้" ที่วางสัพสิ่งที่ "เกิด/ดับ" ได้นี้คือ "7. อุเบกขาสัมโพชฌงค์"

+++ และ นี่แล.... คือ....

==================================================
+++ จาก http://www.nkgen.com/35.htm

โพชฌงค์ ๗ องค์แห่งการตรัสรู้

"ภิกษุทั้งหลาย โพชฌงค์ ๗ ประการเหล่านี้ เป็นธรรมทําให้มีจักษุ ทําให้มีญาณ

ส่งเสริมความเจริญแห่งปัญญา ไม่เป็นข้างความคับแค้น เป็นไปเพื่อนิพพาน"

(สํ.ม. ๑๙/๕๐๒/๑๓๗)
==================================================
+++ ดังนั้น คงพอเข้าใจได้ถึง "บทแรกในกระทู้ฝึก กรรม-ฐาน" ได้แล้วนะ ว่า...

+++ นั่นแล... "ส่วน เกิด/ดับ เป็นส่วนของ กรรม เป็น Dynamic เป็นสังขตะธรรม"

+++ ส่วน "สติรู้ (สัมโพชฌงค์)" เป็นส่วนของ "ฐาน ไร้การเกิด/ดับ เป็น Static เป็น อสังคตะธรรม"

+++ คุณ new5336 คงพอ "เข้าใจได้ไม่ยาก" นะครับ

 

ขอบพระคุณมากๆค่ะ อ่านแล้วเข้าใจได้ทันทีเลย ตอนนี้กำลังตามอ่านในกระทู้ฝึก กับบทความในกูเกิ้ล+ Meditation Science อยู่นะคะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

 

ขอบคุณมากๆค่ะ